Wat is er veel gebeurd in de afgelopen drie maanden! Eind mei klom ik met 'Gincobiloba' in Berdorf onverwacht mijn eerste 7b route. Al snel had ik de smaak van het routeklimmen weer te pakken en inmiddels heb ik 6 keer 7b, 2 keer 7b+ en 1 keer 7c geklommen. Sinds mijn vorige bericht heb ik een dag doorgebracht in de Ith en twee weekenden in Berdorf en weer een aantal mooie beklimmingen gedaan. Belangrijker nog misschien: ik heb in mijn beoogde 7c+ project gehangen en heb er vertrouwen in gekregen dat ik hem kan klimmen!
In de Ith (om precies te zijn: de Holzener Klippen) belandde ik op uitnodiging van Matt, die daar graag de 'Drachenwand' wou bekijken. Het zou één van de mooiere (en hogere) wanden van de Ith moeten zijn. Om weer eens wat anders te beklimmen dan zandsteen, heb ik me over mijn vooroordelen heen gezet en het kalksteen van de Ith een eerlijke kans gegeven. De Drachenwand bleek in ieder geval hoog te zijn en stond door zijn zuidelijke ligging vol te bakken in de zon. Eigenwijs zijn we toch gaan klimmen, opwarmend in een historische klassieker: 'Drachentöter' (6b). En zoals het een klassieker betaamt, was Drachentöter moeilijker dan verwacht en moest ik ervoor werken om hem onopgewarmd onsight te klimmen. Ik stortte me vervolgens op 'Tänzerin im sturm' (7b), Matt op 'Via Ferrata' (7a) er direkt naast. De eerste tien meter was technisch, verticaal klimmen op kleine greepjes en werd gevolgd door een bouldercrux met langere passen tussen eveneens kleine greepjes op een overhangende buik. Een paar makkelijker meters balansklimmen gaven daarna gelegenheid om te herstellen voor het afsluitende dak met een paar lastige passen over de dakrand. In de brandende zon voelden de eerste twee pogingen vrij hopeloos aan en Matt had eveneens ruzie met zijn route. Toen na 6 uur echter de schaduw de Drachenwand bereikte, klom ik Tänzerin im Sturm volledig onverwacht in de derde poging zonder veel moeite en kon Matt Via Ferrata ook toppen. Ik besloot er ook een poging in te trekken. Het bleek een mooiere, gevarieerdere versie van Tänzerin im Sturm te zijn en voor ik het doorhad, was ik boven. Flash en wat een genot! Ik ben Matt dankbaar voor de uitnodiging, klimmen in de Ith blijkt ook erg mooi te kunnen zijn en ik heb opeens een groot reservoir aan nieuwe routes niet al te ver van huis erbij!
 |
| Opwarmen in Willy (6c) |
En dan weer twee weekenden in Berdorf... Ik kan er beter een huis kopen, denk ik. Voorlopig ben ik er nog niet uitgespeeld. De eerste dag van het eerste weekend (met Koen, Frans en Roelien) heb ik gebruikt om te voelen in een paar project kandidaten. 'Scramasax' (7c) voelde erg haalbaar, maar hakte door een aantal zware passen op mono's flink om mijn vingers in. Na twee pogingen kon ik tot vlak onder de top komen, maar moest ik het uitwerken met een pijnlijke vinger staken. 'Kaffisdous' (7a+) bleek een harde crux te hebben die nog niet in één keer wou lukken en aan het eind van de dag besloot ik daarom maar eens te gaan voelen in 'de' 7c+ op mijn verlanglijst: 'Cima Ovest'. Koen klom hem deze middag na veel werk in eerdere weekenden stijlvol uit en het is een prachtige route om te zien. Voor mij voelde het echter kansloos: de instapboulder lukte niet, de meters overhang ernaar voelden loodzwaar, de flinke dyno lukte niet en de lengtepas erna ook niet. Op dag twee zette ik Cima Ovest dus uit mijn hoofd en sloot ik me bij Roelien aan om de verticale, technische 'Judd mat Gaardebounen' (7b) te proberen. Na een hoop waarschuwingen (volgens velen is het een typische 'vrouwenroute', Frans trok er een vinger in stuk en wil er nooit meer in hangen en Koen noemde het een lastige, 'echte' 7b) wist Roelien de route met wat tips van twee behulpzame Nederlanders te flashen. Mijn eerste poging strandde midden in de crux toen mijn middelvinger niet in een cruciale mono bleek te passen. Uit focus gebracht verloor ik direct het vertrouwen in de piepkleine voettreden en kwam ik eruit vliegen. Gelukkig bleek daarna de top van mijn ringvinger wel te passen en kon ik de rest van de priegelpasjes uitwerken. Wat een prachtige route: mooie, subtiele bewegingen op piepkleine treden en met al even kleine greepjes! Spierballen zijn zinloos, techniek en vertrouwen in de voeten zijn alles. Niet mijn sterkste punt en daarom des te leerzamer om te doen. In de derde poging lukte het me om zonder vallen boven te komen.
 |
| Voleurs de Spits (7a+) gauw nog een keer, want er is een camera mee... |
Tijdens het tweede weekend komen Michelle en onze honden mee, allemaal om hun kampeerexamen af te leggen. In Nederland wordt het 36 graden - veel te warm voor de honden - en in de bossen rond Berdorf zal het altijd iets koeler zijn. Voor Vienna is het liefde op het eerste gezicht, waar we ook lopen of zitten met haar, ze gaat helemaal uit haar dak van enthousiasme. Ze vindt het maar wat gezellig dat Berdorf sinds het verschijnen van de nieuwe topo zoveel klimmers aantrekt. Voor Cash is het allemaal wat spannender, maar hij houdt zich kranig en langzaamaan ontspant hij meer en begint de nieuwsgierigheid vaker de overhand te krijgen. Frans heeft het vorige weekend al flink gewerkt in Cima Ovest en wil daar na het opwarmen mee verder. Ik besluit toch maar mee te doen en tot mijn grote verrassing gaat het nu een stuk beter! De instapboulder lukt al in de tweede poging, de overhang erna is nu goed te doen. De dyno die volgt is een groter probleem. Maar na een beetje zoeken, voelen en proberen lukt het te om de sprong te maken. Het is ver, erg ver, maar past precies. En voor de lengtepas erna vind ik nu ook een oplossing: met een extra beweging kan ik via een mono voor links ook omhoog komen. Dat biedt hoop! In een tweede poging lukken alle passen weer, maar kost het meer moeite. De warmte begint zijn tol te vragen, ik heb er last van. Dat merk ik ook als ik daarna de flashpoging in 'Mike' (7a) verknal door op de laatste lastige pas met de verkeerde hand door te gaan. In de tweede poging doe ik het goed, maar voel ik ook dat er geen energie voor meer over is. Tijd voor de pizzeria dus.
 |
| Hard werken in Cima Ovest (7c+) |
Op dag twee beproef ik mijn geluk opnieuw. Na een moeizame onsight beklimming van 'Bleausard' (6c) volg ik Frans in Cima Ovest. Halverwege de instapboulder merk ik het al: het wil niet. Ik laat los, het gebeurt voordat ik het doorheb. Ik voel geen motivatie, geen wil en geen kracht om het te doen. Sinds de hitte van Mallorca eind vorig jaar heb ik dit gevoel van mentale zwakte niet meer ervaren. Om mezelf een hoop frustratie te besparen, staak ik de poging en verbied ik mezelf om het vandaag weer te proberen. Frans' poging gaat beter, maar hij valt uit de sprong. Als ik 's middags mijn pijlen richt op een makkelijker route - 'Takla Makan' (7a) - blijft hij volharden in Cima Ovest. En het wordt beloond, halverwege de middag klimt hij er doorheen. Ik moet de verleiding onderdrukken om het toch weer te proberen. Beter kan ik mijn energie gebruiken voor Takla Makan, waarvan ik wederom de eerste poging heb verprutst halverwege de route. Zoekend naar de juiste grepen (overal zit pof!) ben ik er verzuurd uit gevallen. Tot overmaat van ramp val ik in de tweede poging tijdens het inclippen van de laatste haak doordat mijn voet wegschiet. De hoop zinkt me in de schoenen - ik lijk wel niets te kunnen vandaag - maar toch laat ik de setjes koppig hangen voor een laatste poging voordat we het gebied moeten verlaten om weer naar huis te rijden. Die poging lukt verrassend zonder moeite en spontaan is mijn gemoed weer hersteld. Ik laat me de kebab in Echternach - vaste stek - goed smaken als we met zijn allen op het stadsplein zitten na te genieten van een heerlijk weekend buiten tussen de rotsen, ver van het benauwde Nederland. Cash, Vienna en Michelle hebben hun kampeerbrevet met glans gehaald en dat biedt perspectief: er is bijvoorbeeld geen enkele reden meer om de volgende keer niet mee te gaan naar Fontainebleau!
 |
| Frans springt mis in Cima Ovest (7c+) |
De laatste twee weekenden in Berdorf waren niet de beste klimdagen van het jaar, maar door het vlotte binnenhalen van alle projecten van de afgelopen maanden ben ik gretig geworden, te gretig. Hoge verwachtingen zijn de grootste dooddoener in klimprestaties. Ze maken me gevoeliger voor frustratie en het gebrek aan mentale kracht dat daarop volgt. Motivatie is cyclisch. Wanneer ik het niet verwacht, breek ik door nieuwe niveaus heen en schieten de verwachtingen voor de volgende keer omhoog, net zolang tot ze niet meer waar te maken zijn. Tegenvallers zijn dan onvermijdelijk en zetten me weer met twee voeten op de grond: ik moet er gewoon hard voor blijven werken. Uiteindelijk wordt de inspanning beloond, vaak weer op een onverwacht moment. Eén ding weet ik zeker na de afgelopen weken: Cima Ovest ligt binnen de mogelijkheden. Ik zal er hard mijn best voor moeten doen, ik zal er nog vaak uit komen vallen, maar ik kan hem klimmen. Hopelijk kan ik het in de komende anderhalve maand met wat koeler weer nog eens proberen. Een straf zal het niet zijn, het is de mooiste route waar ik ooit in heb gehangen.
