maandag 26 maart 2012

Een verdienstelijke maand

Alweer bijna een maand sinds mijn laatste bericht, wat vliegt de tijd! Zoals toen al aangekondigd, begon de maand vooral op plastic. Tijdens de (geweldige!) Hard Moves finale in Wuppertal wist ik 23 van de 40 uitgezette boulders te klimmen binnen de tijd en ondanks de drie boulders die net niet lukten ben ik daar dik tevreden mee. Als team hebben we ons doel gehaald: we zijn niet laatste geworden in al het Duitse geweld. We hebben zelfs 4 teams achter ons gelaten!
Kwalificatie Boulder 1 in Cube (foto: Michelle Kruize)
Een week later klom ik mijn tweede wedstrijd, ditmaal op individuele basis. De eerste nationale boulderwedstrijd (Boulder 1) werd in mijn thuisbasis Cube georganiseerd. En als je naar een wedstrijd toe kan fietsen, doe je natuurlijk mee, of je nou kansloos bent of niet! De sfeer tijdens de wedstrijd was goed, ik heb voor mijn doen prima geklommen en wist daarmee een 28e plek te behalen en de finales waren leuk en leerzaam om naar te kijken. Local Bob deed het buitengewoon goed en haalde zelfs een vijfde plaats! Door het ongewoon (en dus onverwacht) grote deelnemersaantal was de week ervoor erg hectisch voor halbaas Herman. In de laatste dagen voor de wedstrijd wist hij nog een volledig nieuw, overhangend wanddeel neer te zetten. Een enorme toevoeging voor de hal en ik heb nu al zin om erop te gaan trainen!

De tweede helft van de maand stond in het kader van een vermoeiende meetserie in Nijmegen: lange dagen, 's nachts werken en bar weinig tijd om te klimmen. Desalniettemin heb ik ervoor en in het begin nog een paar gaten gevonden om de Duitse zandsteenrotsen vlakbij huis op te zoeken. Tijdens een geslaagde middag met Frans lukt het me voor het eerst om een 6C flash te klimmen. In eerste instantie geloof ik niets van de waardering, maar als Frans de one-mover daarna niet door weet te komen, lijkt het er toch op dat ik een goed moment had! Gemotiveerd probeer ik daarna het Fata Morgana project nog eens en in de eerste poging klim ik door alle moeilijke passen en verknoei ik het alsnog op de laatste. Balen! De volgende pogingen gaan slechter en al snel ben ik weer door het vel van mijn linker wijsvinger heen. Twee dagen later kom ik terug en lukt het me wel. Het is zonder twijfel mijn moeilijkste beklimming tot nu toe een flinke mentale stap vooruit. Eindelijk!
Aan het werk in Fata Morgana (foto: Matt Bates)