zaterdag 21 april 2012

Een dag in Glees

Zoals beloofd, hier het verhaal horend bij de video die maakte op en rond de ruwe basaltblokken van Glees:


Vrijdag de dertiende, een perfecte dag om het lot te tarten en 'Die Eisheiligen' te bedwingen, de boulder die me ruim een jaar geleden hardhandig uitspuwde en de dag abrupt met een gebroken enkel deed eindigen. 's Ochtends vroeg rijd ik met Cash en twee crashpads achterin de auto richting de Eifel. Om half 11 komen we aan bij Glees en van de voorspelde zon is weinig te bekennen. Dondert niet, ook in de schaduw kan ik klimmen. Als het maar droog is. Bepakt met een rugtas, cameratas, statief, twee crashpads en met een trekkende Cash aan de lijn - de muisjes schieten immers over het pad - krabbel ik de heuvel op richting het Bleausard blok. Vorig jaar klom ik daar al de prachtige gelijknamige 6A boulder, maar kreeg ik mijn kont niet van de grond in de lastiger (6B+) zitstart. Tijd voor een herkansing dus. Als ik het blok eindelijk zie liggen, lijkt de bovenkant ervan nogal vochtig. Met de voorspelde zon zou dit snel verdwijnen, maar tot overmaat van ramp wordt de lucht juist donkerder en begint het licht te regenen. Daar zullen de blokken wel niet droger van worden...

Maar ik laat me niet uit het veld slaan - ik ben hier nu verdomme - dus ik begin koppig aan de zitstart van Bleausard. Gelukkig ligt de zijkant van het blok uit de regen en zijn de grepen droog. Na wat zoeken lukt het me om van de grond te komen en sleep ik mij het 6A restant in. Even vergeet ik hoe lastig deze nog is en dat wordt onmiddelijk bestraft: ik sta weer op de grond. De topo waarschuwt expliciet voor de pittige waarderingen in Glees en daar word ik in de eerste boulder weer hardhandig aan herinnerd. In de volgende poging doe ik beter mijn best en kom ik aan bij de top, die drijfnat blijkt te zijn. Ik denk echter alleen maar aan het uitklimmen van dit probleem en werk mezelf verder omhoog. Pas als mijn middel ter hoogte van de rand is en ik me aan twee gladde, ronde randjes vast probeer te houden, dringt het tot me door in welke situatie ik me gewerkt heb. Ik ben al te hoog om nog gecontrolleerd eraf te springen - ik ga vandaag geen enkels breken - maar als ik uitglijd tijdens de laatste bewegingen, maak ik een nog veel ongelukkiger val, vier meter omlaag. Doorgaan dan maar en niet vallen. Ik schuif op mijn buik over de rand totdat ik er een knie op kan werken en eindelijk bij de eerste fatsoenlijke greep kan. Het is wellicht de lelijkste topout die Bleausard ooit gezien heeft, maar ik haal opgelucht een aantal keer diep adem en ben alleen maar blij dat ik veilig boven ben. Geen natte topouts meer vandaag!

Die belofte houd ik als ik voor mijn dagdoel 'Die Eisheiligen' sta. Het is inmiddels opgehouden met regenen, maar de top is duidelijk erg nat en water sijpelt door de verticale breuklijn die de helft van de boulder gestalte geeft. De dag is nog lang en hopelijk gaat de zon alsnog schijnen. Ik zal dan vanmiddag nog eens kijken of de rots droger is. Gelukkig is mijn wenslijst voor vandaag langer en de volgende boulder - 'Flash Gordon' (6C+/7A) - is oéén greep na droog. Na vijf minuten knoeien met pof, een doek en een borstel heb ik ook die droog genoeg. Ik bedenk hoe ik de boulder wil klimmen en zet mijn camera en statief optimistisch neer voor de flash poging. Dat blijkt natuurlijk een kansloze onderneming te zijn. Hoewel de eerste passen goed gaan, gaat het mis op een verre pas naar links. Ik gooi mijn lichaam opzij naar de greep toe, maar mis en zwaai als een draaideur van de rots en land als een zak aardappelen horizontaal op de crashpad. Aan de moeilijkere tweede helft - een paar compressiebewegingen en een lastige slotpas - ben ik niet eens toegekomen. Als ik de tijd neem om de bewegingen te oefenen, lukt de verre pas naar links vrij vlot. De coördinatie voor de laatste beweging laat langer op zich wachten. Pas na een flink aantal pogingen lukt het me om vanuit een compressiepositie met een hand en een hak de dynamische beweging omhoog te maken zonder naar achteren te vallen. De rest is eenvoudig en even later is Flash Gordon binnen.

De volgende boulder op mijn lijst ligt in een andere sector die volgens de kaart in de topo direkt naast deze ligt. Daar blijkt weinig van te kloppen en na wat dwalen besluit ik eerst maar eens zonder mijn crashpads op zoek te gaan. Cash vindt het een topbesluit: drie keer op en neer door het bos wandelen, waarbij we twee keer een groep herten weg zien rennen. Als we een uur later samen in het zonnetje zitten te lunchen en wachten tot 'Extasy' (6C+) opgedroogd is, kan zijn dag al niet meer stuk. Erna is de boulder inderdaad droog en begin ik aan mijn flash poging. Extasy begint vanuit een zitstart en de staande start krijgt 'slechts' een 6B waardering. Als ik dus zonder veel moeite door het begin heen klim, krijg ik goede hoop voor de flash. Maar helaas blijkt de moeilijkheid voor mij toch echt in het 6B gedeelte te zitten en het kost me een aantal pogingen om de juiste bewegingen te vinden. Daarna lukt de hele boulder vlot. Het is een prachtig ding, omhoog traverserend over een steile hoek, en zeker wat eenvoudiger dan Flash Gordon.

Hoewel er meer op mijn to-do lijst staat, klim ik in deze sector allen nog een leuk 6A traversetje - 'Kalaschnikow' - en maak ik een aantal filmopnamen van Cash en mij. Hij natuurlijk blij en ik kan straks hopelijk een leuk filmpje van de dag in elkaar zetten. We lopen daarna weer terug naar Die Eisheiligen. De top ziet er droog uit, maar de breuklijn is nog steeds erg nat. Koppig doe ik toch twee pogingen, maar het vocht speelt me parten. Ik merk ook dat de beste energie wel op is en met pijn in het hart besluit ik Die Eisheiligen weer onbedwongen achter te laten: 0-2... Opeens bedenk ik me dan dat ik vorig jaar nog een boulder geprobeerd heb die me toen niet lukte: 'Plattenfäx' (6B+), volgens de topo één van de eerste boulders van het gebied. Vandaag lukt hij vrij snel zonder al teveel moeite en op mijn eigen aparte manier: door een keer flink af te blokken kan ik twee bewegingen op erg kleine, klamme greepjes min of meer overslaan.

De namiddagzon is heerlijk en ik wil voor we gaan nog één niet te moeilijke boulder doen die lekker in de zon ligt. 'Clever and smart' blijkt aan deze eisenlijst te voldoen. Een 5C, dus die moet ik zonder veel moeite kunnen flashen. Niet dus: in de tweede pas draai ik al weg en sta ik direct op de grond. De tweede poging gaat niets beter, net als de derde... Pas als ik daarna besluit om voor een dynamische oplossing te gaan, een slechte greep over te slaan en te springen naar een betere lukt het. Ben ik veel vermoeider dan ik denk, zijn de waarderingen hier zo hard of ben ik gewoon aan het knoeien en kies ik een 6B oplossing voor een 5C probleem? Ik beantwoord die vraag gewoon maar even niet... Het is bijna etenstijd en we hebben nog een lange terugweg voor de boeg. Tijd om in te pakken en weer naar de auto te wandelen dus. Cash is opgewekt en ik ben blij met een mooi lijstje beklimming en een volle geheugenkaart met video-opnamen om thuis mee aan de slag te gaan. Topdag!

maandag 16 april 2012

Een weekend boulderen in de Ith

Dat de maand maart ondanks een hoge werkdruk niet onverdienstelijk verliep, beschreef ik al voordat ik in het laatste weekend van de maand naar de Ith vertrek met een flinke vertegenwoordiging van boulderend Enschede. Samen met René, Irene, Jeroen, Thijs, Maria, Wiep en Frans reis ik naar het grote kalkstenen dak 'Pferdestall' om er nog een aantal mooie beklimmingen aan toe te voegen. In de eerste indruk lijkt het massief weinig gelegenheid voor halfbakken 'genotsklimmen' te bieden en een blik in de topo bevestigt dat vermoeden: naast een paar verdwaalde 5'jes en 6'en begint de pret bij 7A. Na wat vlot opwarmen in een drietal makkelijker boulders zet ik mijn zinnen op 'Extra', een 6C door een minder lang deel van het dak met een stevige schouderpas aan het einde. Dat kan ik, dus ik lees goed in en ga voor de flash. En die lukt, zonder veel moeite zelfs! Het succes moedigt me aan om de grens op te zoeken en ik probeer de direkte inklim van dezelfde boulder: 'Extra direkt' 7A+. Via een lastige, lange pas vanaf een slechte ondergreep naar de dakrand gaat deze lijn naar de uitklim van Extra. Tien minuten later heb ik de boulder geklommen en doet Frans het dunnetjes over. Erg leuk, motiverend ook, maar in mijn boekje echt geen 7A+. Ongeveer tegelijkertijd maakt Jeroen - in een opwarmer - een ongelukkige val en komt met zijn voet tussen twee crashpads. Zijn enkel klapt dubbel en de snel opkomende zwelling verraadt al gauw dat zijn enkelbanden een tik hebben gekregen. Boulderen zit er voor hem niet meer in dit weekend. Een jaar terug overkwam mij hetzelfde en ik weet nog goed hoe ellendig ik me toen voelde... Jeroen blijkt echter een optimist te zijn en we zullen hem de rest van het weekend geen moment horen klagen.

Ik verhuis een aantal crashpads naar 'Haschisch Royal' 7A, volgens de topo een must do met een mooie dyno. Het blijkt een mooie, pure lijn te zijn: vanuit de instap direct ver het dak in op een kleine zijgreep, overkruizen naar een redelijke twee-vinger pocket en dan schrap zetten voor de sprong naar de dakrand. Mijn eerste poging valt me niet tegen, maar ik faal - zoals verwacht - in de sprong. Springen zit nu eenmaal niet zo lekker in het repetoir van een klimmer die veel te statisch beweegt... In de derde poging heb ik hem echter bijna, maar glijd ik door de zwaai van mijn lichaam met mijn hand weer uit de greep. Met een beetje jaloezie kijk ik daarna toe hoe Frans de pas daarna met zijn lange armen min of meer statisch maakt. Mijn pogingen die volgen, worden alleen maar slechter. Gelukkig is er morgen nog een dag, dus ik laat Haschisch Royal even voor wat het is en we proberen de boulder ernaast: 'Sonnenschien im Paradies' 7A. Deze blijkt weer een stuk makkelijker te zijn en in mijn derde poging klim ik hem. De rest van de dag heeft voor mij en de rest geen output meer en we verplaatsen ons naar het bivakveld voor een avond kampvuur-hangen. Gezien hoe hard het 's avonds nog af kan koelen in maart, is zo'n kampvuur zo gek nog niet en neem ik de onuitroeibare stank in mijn kleren graag voor lief. Hoe verder de avond vordert, hoe groter het vuur wordt (Thijs blijkt in zijn element te zijn als hij dingen mag verbranden) en hoe verder mijn zitplek bijna door de vlammen verzwolgen wordt. Koud heb ik het in ieder geval niet.


Op de tweede dag ben ik als eerste wakker - lastig, een ritme - en wandel ik ruim een uur door het bos langs de Leurdisser Klippen om er bij terugkomst achter te komen dat nog steeds niemand op is. Het wordt dus liggen in de zon, op een crashpad. Na een ochtendritueel van ruim drie uur - inclusief een door Thijs gereanimeerd kampvuur - vertrekken we eindelijk weer naar de rots. Ik warm rap (lees: amper) op en gooi mezelf weer tegen Haschisch Royal aan. Vandaag heb ik wel succes en na een aantal pogingen blijf ik vasthouden na de sprong. De uitklim is gelukkig makkelijk. Hoewel het de derde 7e graads boulder van het weekend is, is het de eerste die ook daadwerkelijk zo voelt en ik ben er dus extra blij mee! De rest van de dag levert geen spectaculaire beklimmingen meer op. Ik speel nog wat in 'Need for Speed' 7A+, 'Nasenbohrer' 7A, 'Kahlslag' 7B+ (kansloze onderneming...), maar verpleur vooral veel teveel energie in een 6C ('Wallflower') die Irene moeiteloos flasht en mij echt, echt niet lukt. Irene troost met mij door het een 'kleine mensen boulder' te noemen, maar Frans slaat dit gevoel al vrij vlot weer stuk door de boulder met zijn aanzienlijk langere lijf te klimmen. Verslagen moet ik Wallflower achter mij laten, zonder beklimming en met gesloopte vingers. Hoogste tijd voor de terugreis dus en ik kan tevreden terugkijken op een weekend met goede resultaten en de beklimming van Haschisch Royal als persoonlijke highlight.

donderdag 12 april 2012

Video!

In de hoop op nog wat fotomateriaal laat ik het inmiddels hoog geanticipeerde bericht over het boulderweekend in Ith nog even in de koelkast staan. Sorrie Frans! Ondertussen wil ik wel het volgende al graag even delen: ik heb een statief en een camera aangeschafd en kan vanaf nu mijn beklimmingen filmen! Het is een simpel instapmodel, dus verwacht geen hoge beeldkwaliteit. Voor mijzelf is het daarom niet minder leuk. Het creatieve proces van een klimfilmpje schieten, editen en bewerken blijkt erg leuk te zijn en eindelijk kan ik mijzelf nu eens zien klimmen en kritisch kijken naar mijn (gebrek aan?) techniek. Tijdens een kort bezoek aan het Teutoburger Wald heb ik de beelden geschoten van twee boulders die beide vrij atypisch zijn voor Teuto. Secret Society is een fysiek recht-toe-recht-aan power endurance probleem (10 passen!) en Po Kratzen een kleine traverse waarbij de moeilijkheid hem vooral zit in het maken van alle voetbewegingen zonder daarbij de grond te raken. Lichaamsspanning vereist en een stuk lastiger dan het lijkt!