Alien!

Een kort berichtje, alweer zonder beeldmateriaal. Ik beloof (de lezer en mijzelf) binnenkort weer te gaan boulderen en de camera (en Cash) mee te nemen. De zomer laat zich helaas nog niet echt van zijn beste kant zien en ik spendeer dus veel tijd in de hal en lezend in boeken en artikelen over trainen. Het gebrek aan inhoudelijk blogberichten maak ik weer goed door bezig te zijn met een nieuwe pagina, helemaal over training. Als hij af is, gaat hij online. Maar tussen de regenachtige dagen door heb ik mijn kans gepakt om toch een kleine prestatie te verzetten. Dankzij de continue aanwezigheid van wind drogen de rotsen van Teuto snel en is het me gelukt de moeilijkste route van het gebied - Alien - te klimmen. Vorige week heb ik de route met Matt uitgewerkt en gisteren, ditmaal gezekerd door Frans, kon ik hem uitklimmen. Vier pogingen - en drie flinke vallen - waren er nog nodig om door de knalharde crux heen te komen. Wat een geweldig gevoel! De Duitse locals schijnen een eindeloze discussie te voeren (onder andere in hun online routedatabase) over de waardering van de route. Velen zijn het niet eens met de topo waardering (een Duitse 9-, ongeveer een Franse 7b+) en vinden dat de route moeilijker is. Laat ik dus ook een duit in het zakje doen: het is gewoon een 7b+. Het mag de pret niet drukken, de crux van Alien is zonder meer één van de mooiste die ik ooit heb geklommen.

Tijd om na te denken

Akelig stil is het hier alweer een tijdje... Veel noemenswaardigs is er ook niet gebeurd of veranderd, moet ik opbiechten. Na Berdorf heb ik slechts een enkel middagje buiten geklommen, in het Teutoburger Wald met Frans. Daar hebben we in het 'grote' dak van het Plisseetal gehangen en de routes 'Brüllmaschine' (7a+) en 'Plisseedach' (7a) geklommen, beide met een korte bouldercrux in - jawel - het dak. Het weer is nog niet goed genoeg geweest om de beoogde projecten ('Die Hexe' 7b en 'Alien' 7c) te beginnen. Beide zijn bij klamme omstandigheden niet klimbaar. Hopelijk binnenkort!

Genoeg tijd gehad dus om binnen te trainen en vooral weer veel na te denken over de invulling daarvan. Ik vind klimmen een moeilijke sport om voor te trainen. Fysieke, mentale en technische vaardigheden zijn ongeveer gelijkwaardig en even essentieel. Allemaal zijn ze complex van aard en het schrijven van een toegewijd artikel waard. Wellicht doe ik dat binnenkort nog eens om mijn gedachten te structuren. Het is nu in ieder geval tijd om te erkennen dat als progressie mijn doel is, ik niet alleen maar kan blijven boulderen. Vervelend om toe te geven, want de overzichtelijkheid van een exclusief boulderdieet bevalt me wel. Maar ik verwaarloos mijn duurvermogen (en dat is al een persoonlijk zwak punt) en verleer door alle maximaalinspanningen om licht, vloeiend en snel te bewegen. Er is meestal meer nodig om door een route heen te komen dan de firepower voor de cruxpassen...

Dat gezegd hebbend denk ik ook dat mijn boulder-break een goed besluit is geweest, het heeft me van een plateau geholpen en me zowel technisch als fysiek een stuk verder gebracht. Boulderen zal voorlopig het hoofdingrediënt van mijn training blijven, maar ik zal er weer meer periodisering in aanbrengen om meer aspecten van het spectrum van vaardigheden te trainen en te onderhouden. Ik werk dus weer door mijn trainingsboek heen en wacht met smart op het volgende boek dat in bestelling is, lees zoveel mogelijk trainingsartikelen als ik online kan vinden en schaaf aan een nieuw trainingsschema terwijl ik door mijn laatste fase maximaaltraining heen werk. In deze laatste fase waag ik me voor het eerst aan oefeningen op een campusbord. Ik ben daar altijd met een boogje omheen gegaan uit angst voor blessures en me verschuilend achter het argument dat je van veel campussen vooral beter wordt in campussen. Ditmaal heb ik het voordeel van de twijfel gegeven aan de theorie dat het een krachtig trainingsinstrument kan zijn, mits goed en met mate gebruikt als aanvulling op klimtraining. Immiddels ben ik bijna door de cyclus heen en merk ik - zoals te verwachten - beter ben geworden in de oefeningen die ik doe. Ik heb nog geen idee of het me gaat lukken dit in betere klimresultaten om te zetten. Over een tijdje zal ik nog een serie campustrainingen in mijn programma opnemen en na tijd proberen te evalueren of het me echt geholpen heeft (geen flauw benul hoe ik dat ga doen overigens...). Maar eerst neem ik een tijdje pauze van het campusbord, want ik merk dat ik van mijn ellebogen niet heel veel meer kan vragen.

Hopelijk kan ik dus binnenkort weer nieuwe berichten schrijven, bijvoorbeeld over een nieuw trainingsschema. Of over het klimmen van mijn eerste 7B boulder, een psychologisch belangrijke stap voor mij nu ik 7A+ al een paar maanden als een plafond ervaar. Mocht dat niet gebeuren, dan hoop ik in ieder geval het voor mij nieuwe 7b-7c routebereik verder te verkennen en daar meer routes in te klimmen. Stay tuned!

Motivatie!

Mijn 'boulderbreak' is inmiddels een half jaar terug ingezet en ik heb sindsdien geen gordel meer aangehad. De progressie in boulderniveau lijkt duidelijk meetbaar. Voor november vorig jaar klom ik met pijn en moeite mijn moeilijkste boulder met de 6C+ traverse 'Boone' in Teuto. Sinds februari heb ik daar 7 6C+'en, 7 7A's en 4 7A+'en aan toegevoegd en is het tweemaal gelukt om 6C te flashen. In het begin van de maand ben ik met Frans voor vier dagen naar het bouldermekka Fontainebleau gereden om daar met een Enschede's gezelschap te klimmen. Een uitstekende gelegenheid om mijn niveau eens te benchmarken en mijn gevoel voor waarderingen te testen. Het bleek aardig te kloppen (de typische Bleau-horror-plaat-boulders buiten beschouwing gelaten...) en ik heb er een aantal mooie boulders geklommen. 'l'Oblique' (7A) in Roche aux Sabots was het leukste om te doen. Op de laatste dag lukte het me bijna om 'Graviton' (7A) te flashen, ik had de laatste greep al beet en was bijna door de lastige mantelpas heen toen toch mijn hak nog wegschoot. Daarna deed de aanhechting van mijn biceps zoveel pijn (de dag ervoor was net even teveel), dat ik geen goede pogingen meer kon doen voordat een grote onweersbui het einde van onze trip inluidde.

Wat al het boulderen met het mijn sportklimniveau heeft gedaan, stel ik dit weekend op de proef door weer met Frans en Koen mee te gaan naar Berdorf. Ik sloot er vorig jaar het sportklimseizoen af met twee mooie 7a+ beklimmingen en een 6c onsight (hier het blogbericht dat ik er toen over schreef). Het was een bewuste keuze om mijn duurvermogen sindsdien te verwaarlozen (het is immers relatief snel weer terug getraind en was toch al nooit mijn sterkste punt) en ik weet dus niet wat ik van dit weekend kan verwachten. We reizen donderdagavond al naar Berdorf in de hoop dat het er vrijdag nog rustig is. Als we om 1 uur 's nachts op de camping aankomen, blijkt deze zo goed als leeg te zijn, maar bij elke plaats hangt een reserveringskaartje voor het weekend. Ai, dat is onverwacht. We zetten toch maar gauw de tenten op en besluiten de volgende ochtend naar een oplossing te zoeken. Die dient zich dan echter zelf al aan: tegenover ons staat een viertal Nederlanders dat in exact hetzelfde schuitje zit en als ik mijn tent uitkrabbel, staan ze net met 'het campingmeisje' te praten en wordt er besloten een lege stacaravanplaats in te richten als tijdelijk mini bivakveld voor het weekend. Top! Gauw gaan klimmen dus. We warmen op in 'Edelweiss' (6a) en 'Paulette' (6b+). Het onsighten daarvan gaat goed, al voel ik in de lange traverse van Paulette het zuur al branden. De crux bovenin blijkt daarentegen weer erg eenvoudig te zijn. Koen overtuigt Frans om dan zijn vorige project ('Jacques' 7b+) te proberen. Ik kijk eerst maar eens rustig toe hoe Frans zich door de lange, verzurende tour vol lengtepassen heen worstelt en besluit dat dit nu geen goed project voor mij gaat zijn. Als Koen een eigen project kiest ('Tapis Roulant' 7b+), doe ik dat ook maar. Mijn keuze valt op 'Gincobiloba', een relatief korte, steil overhangende 7b met een lastige bouldercrux direct in het begin. Vanaf een klein greepje met rechts is de instap dynamisch naar een redelijke crimper voor links. Dan is het voeten zwaaien naar een trede links (zie de foto hieronder), opblokken, bijpakken met recht, voet nog een keer omhoog en dan een hoge kruispas naar een drievingergat voor links. Net daarboven zit een greep om met rechts bij te pakken en een grote dynamische pas naar een prima bak voor links is dan het einde van de crux. De rest is bakken trekken door een dak en een iets lastigere serie passen over de dakrand. Een uurtje later, in de tweede poging, klim ik goed door de crux en ben ik al snel bij de dakrand. Plotseling zie ik daar een volledige no-hands-rest op een knieverklemming en na een korte rust kan ik probleemloos de laatste passen maken. Dat ging sneller dan verwacht! De rest van de dag levert voor ons weinig op. Frans en Koen klimmen beiden hun project nog niet en ik fris mijn geheugen op door een keer alle bewegingen van 'Infernale' te maken, een lange, verticale 7b die ik vorig jaar al even zonder succes heb geprobeerd.

De direct heftige instap van Gincobiloba (7b)

Op dag twee is het gebied bij binnenkomst al druk. Ik besluit daarom direct Infernale te proberen. De eerste 15 meters zijn niet moeilijker dan 5c en daarmee voldoende om op te warmen voor wat volgt. De eerste crux is subtiel: vanaf een kleine afloper voor rechts en een ondiepe mono zijgreep voor links moet ik op balans hoog gaan staan en een klein randje pakken. Vanaf daar volgen twee traverseerpassen naar links en dan wordt het klimmen direct weer makkelijk. Een goede rust op een grote, handvatvormige greep volgt. Hier kan ik herstellen voor het aanzienlijk zwaardere slot. Via een aantal kleine greepjes klim ik naar twee enorme passen tussen goede pockets. Beide zijn met de juiste voetplaatsingen statisch te doen. Dan volgt een klein hopje naar twee positieve randjes. Met een hoog geplaatste linkervoet moet ik vanaf hier een volledige handen-en-voeten-los-sprong maken naar een grote bak recht onder de ketting. Ik zet een keer goed aan en geef direct alles. Wat en climax en het gaat goed, de tweede 7b is al binnen!

Als Koen daarna zijn project afrondt en Frans een (helaas mislukkende) poging doet in de zijne, zoek ik een andere onafgeronde route van vorig jaar op: 'Yellow Submarine' (7a). Omdat de route licht overhangend en vrij continu is, heb ik er door mijn gebrek aan duur een beetje een hard hoofd in, maar het blijkt eenvoudiger dan verwacht. In de tweede poging klim ik hem zonder veel moeite.

Koen in Tapis Roulant (7b+)

Aangemoedigd door mijn succes leg ik de lat wat hoger voor mijzelf en ga de middag toewijden aan 'Apocalypse' (7c), een boulderachtige route dwars door een enorm dak. Het begint al goed: de eerste pas lukt niet. Na een tijdje klooien besluit ik hem over te slaan door me aan een setje omhoog te sleuren en eerst de rest van de route te proberen. Tot mijn eigen verbazing kan ik alle passen al vlot maken! Frans, gefrustreerd over Jacques, besluit met me mee te doen en vindt bovendien een oplossing voor de eerste pas. Terwijl Koen zich druk maakt om alle 7a's van Berdorf af te kunnen vinken (het helpt gezien de drukte dat hij alleen de minst populaire routes nog over heeft), werken Frans en ik Apocalypse goed uit en klimmen we er allebei in totaal drie keer met wat blocks doorheen. Het eerste deel van de route heeft een aantal fysieke bewegingen door een steile overhang naar een rustpositie hangend aan een been. Erg comfortabel is het niet, maar genoeg om even uit te schudden voor de tweede, zwaardere helft. Hier begint een horizontaal dak met een grote barst erdoorheen. In de barst zitten een paar slechte, aflopende greepjes. Het moet mogelijk zijn er een handverklemming in te leggen, maar het lukt ons niet. De barst lijkt daarvoor te smal. We gaan dus voor de fysieke oplossing: ver het dak in naar het eerst aflopertje met recht, goed trekken aan een hak en overkruizen met links naar een tweede sloper. Vanaf daar is net de derde (en beste) greep bereikbaar. Nu komt het op lichaamsspanning aan: de hak moet los, maar een zwaai van het lichaam is op deze grepen niet te houden. Heel beheerst moet dus de linkervoet los, mijn hele lichaam van horizontaal links naar horizontaal rechts om vervolgens een voetverklemming te leggen aan het einde van de barst, waar hij veel breder is. Als die verklemming eenmaal zit, is het klaar: bakken trekken over de dakrand en gauw naar het relais. Aan het einde van de dag zijn we moe, maar het project voelt al goed haalbaar!

Hakken trekken en benen zwaaien in Apocalypse (7c)

Op dag drie, na opwarmen in 'Spigolo Giallo' (6a+) en 'Luftikus' (6b, wat een fantastische route!), klim ik Apocalypse in de eerste poging uit. Frans maakt een fout in zijn eerste poging, maar beklimt de route vlot daarna in een tweede poging. Koen lijkt gemotiveerd door ons succes en onderbreekt zijn queeste om alle lage 7's te doen voor een tweetal pogingen. Ze bieden goede hoop voor de laatste dag! Frans doet nog een poging in Jacques, maar het mag nog niet baten. Inmiddels hebben Roel en Liesbeth zich nog voor anderhalve dag bij ons gevoegd en we kijken toe hoe Roel met tips van Koen en Frans dezelfde route uitwerkt en oefent. Als we ons daarna met zijn drieën op 'Franzi' (7a) storten (voor Koen en nog ongeklommen 7a en voor Frans natuurlijk een must-do vanwege de naam), speelt de eerdere poging in Jacques Frans parten. De eerste helft - een leuke ±6a plaat tot een rust ter grootte van een picknickplaats - gaat goed, maar de licht overhangende hoek die volgt, wint het daarna van hem. Gewaarschuwd door de fout van Frans, kunnen Koen en ik de route flashen. De hoek blijkt erg mooi te zijn om te beklimmen! Frans gooit zich er nog tweemaal tegenaan, maar mist door zijn vermoeidheid de kracht en focus om het af te ronden.

Frans in strijd met Franzi (7a)

Als Frans onze laatste dag aftrapt met een nieuwe, frisse poging, lukt het gelukkig wel. We klimmen nog een 6a'tje vlakbij en dan doet hij nog een poging in Jacques. Het is duidelijk de beste tot nu toe, maar net niet genoeg om de top te halen. Desalniettemin lijkt de beklimming nu erg dichtbij en stemt het Frans vrolijk. Tijdens de volgende trip gaat ie! Op naar het laatste openstaande project, ditmaal voor Koen: Apocalypse. En ook Koen klimt hem nu uit, we hebben hem allemaal! Roel gaat er later op de dag met stijl overheen en flasht de route met de uitgepuzzelde beta. Doorvoor klimt hij Jacques in de tweede poging al uit. Verschil moet er zijn...

Voor Frans, Koen en mij blijft er een dagje 'genotsklimmen' over en ik ga gewoon maar mee met wat Koen uitkiest en aanwijst. Ik had niets beters kunnen doen, want het is pas vandaag dat het besef doordringt dat ik door al het boulderen ook een betere sportklimmer ben geworden. Zonder veel moeite onsight ik achter elkaar 'Locals Only' (6c+), 'Doris' (6c+/7a) en 'Ketteklau' (6c+). Zoiets was me vorig jaar nooit gelukt, laat staan drie keer achter elkaar op de vierde intensieve dag klimmen. Is het weer tijd om de knop om te gooien en ook te gaan trainen voor routes? Regelmatig wisselen is trainingstechnisch zeker het beste. Ik denk er binnenkort nog wel eens over na. Nu ga ik gewoon nog even nagenieten van een fantastisch lang weekend Berdorf waarin ik mezelf volledig onverwacht verrast heb met een nieuw, hoger klimniveau. Ik betrap mezelf erop nu al na te denken over wat ik de volgende keer in Berdorf wil klimmen...