Een stapje vooruit

Na tot drie maal toe uit de laatste pas van de 7B(+?) variant van 'Das Glasperlenspiel' te zijn gevallen, kon ik geen rust meer vinden zonder terug te gaan en het werk af te maken. Zou ik eindelijk door het 7A+ plafond kunnen breken? Afgelopen maandag lieten de weersomstandigheden het toe om samen met Cash nog een keer terug te gaan naar hetzelfde gebiedje in het Ruhrtal om 'mijn' boulder te klimmen. Ik heb er verder een - voor mijn gevoel logische - alternatieve uitklim aan toegevoegd en het ding van een naam en waardering voorzien: 'Herz aus Glas' 7A+. Beide beklimmingen zijn in onderstaande video te zien, waarin ik een poging doe om te reflecteren op de ambigue rol van waarderingen. Zo groot als het plezier van een moeilijke beklimming kan zijn, is ook het risico om door een focus op waarderingen te vergeten om ongecompliceerd te genieten van een dagje klimmen...

Ditmaal was het echter dubbelop genieten: een heerlijk dagje buiten klimmen met Cash en mijn eerste 7B erbij cadeau. Ik mag weer door, nieuwe gebieden ontdekken, nieuwe boulders proberen. Het tweede rotswandje dat de video toont, ligt vlakbij het eerste aan hetzelfde meer. Helaas bleek het vrij nat te zijn en door de schaduwligging slecht te drogen. Een zomerbestemming dus. De volgende keer zoek ik weer iets met een zuidelijke oriëntatie op!

Kringproces

Alweer een bericht over boulderen in het Ruhrtal! Ik ben beland in een kringproces waarin ik telkens een openstaand project uitklim en weer een boulder onbeklommen achterlaat met het idee dat hij de volgende keer zeker gaat lukken. Tijdens het vorige bezoek aan het Ruhrtal waar ik over schreef, maakte ik al alle bewegingen van 'Hangwaage' 7A+, maar was ik al te moe om alle bewegingen te linken. In het gezelschap van Cash, Koen, Matt en twee van zijn Duitse vrienden kon ik de boulder ditmaal vrij snel klimmen. Onderstaande korte video toont de beklimming, zowel door Koen als door mijzelf. Cash hield zich in dit grote gezelschap wat meer op de achtergrond en wist - snuffelend en gravend op een veilige afstand - buiten beeld te blijven. Ik zal hem voor al zijn fans in de volgende video weer een grotere rol geven!

Toen ik na Hangwaage de laatste 6C+ en 7A van het gebiedje ook klom, zat er weinig anders op dan iets veel moeilijkers proberen. Tot mijn eigen verbazing lukte het me om alle bewegingen van de moeilijkere variant van Hangwaage ('Neuseeland auf Kiwi', ongeveer 7B+) te maken. Na een aantal pogingen begonnen mijn vingers echter te protesteren tegen de kleine randjes en besloot ik mijn laatste energie te richten op een variant van 'Das Glasperlenspiel', volgens de database een 7B+. De boulder bestaat uit een tweetal moeilijk passen naar en vanaf een slechte sloper op een dakkant en pakt daarna 'Weg durchs Nangijala' 7A+ op. Omdat ik die boulder de vorige keer al heb geklommen, hoefde ik dus nog maar een paar nieuwe passen te oefenen. Na vijf minuten had ik de truc door - met mijn voeten zo diep mogelijk onder het dak kan ik aan de sloper blijven hangen - en ben ik tot drie maal toe uit de allerlaatste pas gevallen... De vermoeidheid speelde me na 5 uur boulderen parten. Voor balen had ik echter helemaal geen tijd, ik was veel te blij verrast dat de boulder binnen de mogelijkheden bleek te liggen. Als ik eerlijk naar mijzelf blijf, dan vind ik het geheel niet veel moeilijker dan Weg durchs Nangijala en mag het daarom volgens mij geen 7B+ heten. Maar dat drukt de pret niet, het lijkt eindelijk weer tijd om moeilijkere dingen te gaan proberen en de grens te verleggen! Ik heb dus weer een reden om gauw terug te gaan en uitgerust in deze boulder te stappen. Het lijkt erop dat ik nog even in het kringproces moet blijven hangen...

Een dag voorjaar in februari

Het winterweer is voorbij. Op zijn Hollands is het - vanzelfsprekend - ingeruild voor regen. Veel regen. Maar omdat ik ergens gelezen heb dat het compacte, weinig poreuze zandsteen in het Ruhrtal bijzonder snel droogt, durfde ik de gok aan om op een zonnige zaterdagmiddag tussen de buien door Cash in te pakken en er weer heen te rijden. Het was de juiste beslissing. Omdat we kort na een bui arriveerden, waren de rotsen nog nat, maar met hier en daar wat extra hulp droogden de grepen razendsnel in de doorbrekende zon. Binnen een kwartier was ik van de grond.

Het besluit om te gaan was impulsief genoeg om zelfs Frans niet mee te krijgen. Een dagje alleen met Cash dus! Vaak noemen boulderaars het sociale aspect van de sport als een belangrijke motivator. Ik kan me daar goed in vinden en heb er veel plezier in om met één of een paar gelijkgezinde klimmers te boulderen. Toch zijn de momenten dat ik alleen met Cash op pad ben de bijzonderste. Het liefst kom ik dan helemaal niemand tegen. Samen met Cash geniet ik van het buiten zijn - ik hoog boven de grond, hij met zijn neus er zo diep mogelijk in - en ontkoppel ik mijzelf een paar uur van de wereld. De beleving van de klimbewegingen is dan het meest intens en ik kan me honderd procent concentreren. Ik klim daardoor bijna altijd beter. Deze dag was dat niet anders. Waar ik drie weken terug worstelde om uiteindelijk nog één boulder rond 7A te klimmen, kon ik er nu vier afronden. Produktief! Van de laatste 7A+ die het gebiedje nu nog over heeft heb ik alle bewegingen kunnen maken en daarvoor ga ik graag nog een keer terug. Daarna zijn er nog een aantal boulders rond 7B+ en hoger. In één ervan heb ik voorzichtig al even gevoeld.

Maar het Ruhrtal heeft meer te bieden, veel meer. Ik moet echter in contact komen met de locals om de andere gebieden te vinden. Het is een typisch Duits verschijnsel dat een stukje natuur dat gevonden, schoongemaakt, opgeruimd en toegankelijk gemaakt is door klimmers, door de locale overheid wordt gesloten als niet klimmers het ook ontdekken en er bij toeval een vlinder, vogel of ongewone plant zien. Geen wonder dus dat locals hun gebieden gaan beschermen en geheim houden om een toestroom van klimmers te voorkomen. Gelukkig zijn ze vaak openhartig naar geïnteresseerde nieuwe klimmers die een klein beetje moeite doen om het ook te vinden. Zo heb ik dankzij een ontmoeting met de gemoedelijke Daniel dit eerste gebiedje 'ontdekt'. Hij heeft het persoonlijk gevonden en schoongemaakt, net als de meeste andere gebieden in het Ruhrtal. Ik hoop dat ik hem binnenkort nog eens mag treffen.

Hier is in ieder geval een video van mijn heerlijke middag met Cash: