No Rest for the Obsessed!

De laatste sessie in het Pliseetal was een ware aanfluiting: de 6c+ 'No Hand Rest' lukte tot drie maal toe niet. Het had vooral met mentale zwakte te maken: bij het minst of geringste gaf ik op. Motivatie en vechtlust om door te klimmen kon ik niet vinden. Als het aan het tropische weer lag, zal het vandaag niet beter gaan. Het is misschien nog wel warmer... Desalniettemin zijn Erik en ik vol goede moed naar het Teutoburgerwald gereden voor nog een avondje in het Pliseetal. We willen opwarmen in wat een makkelijke 5c moet zijn, maar Erik stapt in de verkeerde route en we beginnen met een pittige 6a+ met een bouldercrux op kleine randjes direct onderin en een enge mantelbeweging - natuurlijk een stuk boven de laatste haak - verderop. Eenmaal terug op de grond vinden we onszelf opgewarmd en stap ik No Hand Rest weer in. In tegenstelling tot de andere routes onder het grote dak van sector 'Monster' is ook het lagere deel van de route lastig. De technische crux zit al halverwege met een paar grote bewegingen aan kleine greepjes, waarbij de juiste voetplaatsing cruciaal zijn. Hij gaat soepel vandaag. Even uitschudden en daarna zet ik aan om over de zijkant van het grote dak te mantelen. Klaar! Was dat nou zo moeilijk de vorige keer?

Aangemoedigd door dit succes probeer ik samen met Erik 'No Rest for the Wicked' te klimmen. Het is een variatie op No Hand Rest die na de technische crux daarvan niet via de zijkant van het dak 'ontsnapt', maar er recht doorheen gaat om tot slot over een ronde buik het dak uit te klimmen (altijd lastig, omdat je je voeten en treden niet meer kan zien als je om zo'n buik heen gevouwen staat). Matt opende de route een paar weken geleden en suggereerde 7a/7a+ als waardering. In Teuto is dat over het algemeen niet makkelijk en het pofverbod helpt daarbij niet. In de eerste poging lukt de route me dan ook niet. De (voor Teuto) lange aaneenschakeling van moeilijke beweging op vooral ronde grepen blijkt niet geheel onverwacht flink verzurend te zijn en het zoeken naar de juiste grepen en bewegingen kost me de kop. Poging twee gaat echter onverwacht goed en ik klim No Rest for the Wicked al uit. Erik doet vlak voor mij hetzelfde en voelt daarna nog even voorzichtig in de knetterharde combinatie 'Stamina' die diagonaal door het volledige dak heen gaat, ook weer vanuit de crux van No Hand Rest. Het lijkt erg moeilijk, onmogelijk haast bij deze hoge temperaturen en omdat het alweer donker begint te worden, laten we het erbij. Ik ben dik tevreden, de zwakke vorige sessie is vandaag mooi rechtgezet!

Een andere tropische avond neem ik de honden nog een keer mee boulderen. Echt moeilijk boulderen wil met de hitte niet, maar het is heerlijk om een avond buiten te zijn en rots te voelen. Waarom zou ik nu in hemelsnaam plastic gaan trekken in een minstens zo warme, stoffige hal? Ik heb er een klein filmpje van gemaakt:

Meer genieten!

Het weer is eindelijk zomers geworden! Hoewel dat ook betekent dat het eigenlijk te warm is om echt moeilijke dingen te klimmen, is op zijn minst de rots droog. Een avondje met Erik in het Pliseetal in Teuto bleek echter een absoluut dieptepunt te worden, waarin ik een 6c+ in drie pogingen niet uit wist te klimmen. Hoewel ik daarbij veel last had van de combinatie van zweethanden en het pofverbod dat in Teuto geldt, merkte ik ook dat ik mentaal zwakker dan ooit was. Als het even tegenzat en ik en bijvoorbeeld ontdekte een verkeerde voetplaatsing te hebben, gaf ik de poging direct op. Dat moet natuurlijk anders! Gauw nog een keer terug dus om dit recht te zetten...

Om ook weer eens mentaal ongecompliceerd en met pof te klimmen, ben ik ook nog een keer de grens over gereden om even te boulderen. Een beetje maximaalinspanning zal me daarnaast ongetwijfeld goed doen, ik heb dat de laatste tijd te weinig gedaan. Het was heerlijk! Omdat ik me weer mee heb laten slepen in het routeklimmen, ben ik al lang niet meer alleen wezen boulderen. Grappig hoe ik me er niet van bewust kan zijn dat ik iets mist, tot ik het weer doe. Bij deze spreek ik dus het voornemen uit om ook af en toe lekker alleen met de honden naar de rotsen te rijden en even helemaal tot rust te komen en ongecompliceerd te geniet van het tussen de rotsen zijn. Bovendien heb ik dan weer de kans om met de camera te spelen en kan ik hier nog eens een plaatje posten. Een video volgt!

Een slappe zomer?

De dagen verstrijken en worden langzaam weken. De zomermaanden zullen vooral in het teken staan van werken en het afronden van mijn promotie en ik zal moeten accepteren dat mijn niveau daardoor even wat lager ligt dan ik zou willen. Maar tussen de bedrijven door probeer ik in bescheiden vorm toch mijn rotsmeters te maken. Lange trips zitten er niet in en daarom zal ik me tevreden moeten stellen met de rotsen dichtbij huis. Vanwege de tegenvallende vorm zet ik ook minder in op moeilijke projecten op de grens van mijn kunnen. Liever maak ik wat meters in iets makkelijkere routes. Het is leuker om regelmatig nog iets uit te klimmen... In de afgelopen paar weken ben ik zo nog twee keer in het Teutoburger Wald geweest en een keer in de Hallelujahsteinbruch in Bielefeld, ditmaal zonder een oehoe die roet in het eten gooit.

Teutoburger Wald 1
Het is een warme (boven de 30 graden), klamme dag, maar Erik overtuigt me om toch een avondje weg te gaan. 'In Thailand is het warmer,' is zijn argument. Wat kan ik daar nog tegenin brengen? Op de Königstein klim ik de laatste paar routes die ik er nog niet heb gedaan. De fraaie 6a+ 'K.M.' en 6b 'Eisberg' lijken erg op elkaar en zijn bovenal erg Duits: spannend afgezekerd met de eerste haak net te hoog, griezelige passen ruim boven de haken en een flinke runout op de afsluitende plaat (met grounder potential in K.M.). Het zijn zeker geen aanraders al 6b ook je maximale niveau is... De laatste route, 'Gaukler' 7a, is gelukkig beter behaakt, met uitzondering van de tweede haak: veel te ver boven de eerste en een val net eronder zal zonder meer op de grond eindigen. Ik hang daarom vanaf boven (tijdens het afdalen van Eisberg) een flink verlengd setje erin en benut de kans meteen om alle verborgen grepen over de dakrand en op de plaat te vinden en te poetsen. Erik en ik kunnen de route daardoor allebei flash klimmen, een mooie prestatie in dergelijk tropisch weer! Een bezoek aan sector Schinder om daar Alien nog eens te proberen is echter veel te hoog gegrepen: de rots voelt door de warme, zwoele lucht zo klam dat ik de cruxpas niet eens kan maken...

Teutoburger Wald 2
Om Alien even los te laten en in plaats daarvan iets nieuws te klimmen, ga ik met Matt naar het Plisseetal, waar net een aantal nieuwe haken zijn geplaatst om een paar moeilijke, nieuwe lijnen (vooral variaties op bestaande routes) beklimbaar te maken. Eerst klim ik een route die ik een paar jaar terug geprobeerd heb, maar toen niet kon klimmen: 'Sleeper in Metropolis' 6c+. Het is een plaat die relatief makkelijk, maar door een slechte afzekering spannend begint en daarna in het steilste (net niet verticale) deel een moeilijke crux heeft. Er zijn geen grepen: via een paar voetbewegingen op piepkleine, aflopende treden is de enige weg omhoog. Een les in staan dus... In de eerste poging loop ik muurvast, omdat ik niet voldoende op mijn voeten durf te vertrouwen. In de tweede poging klim ik erdoor. Tijd voor één van de nieuwe routes: een directe inklim van Sleeper in Metropolis. Een 6B+ boulder leidt naar de rand van de plaat. Door de kleine treetje als grepen te gebruiken, kan je erop werken en beland je direct ik de crux van Sleeper in Metropolis. Een leuk, divers geheel dat goed is voor ongeveer 7a+. Ik mis de eerste twee bewegingen een paar keer, maar klim de route daarna in één keer uit. We sluiten de avond af op het korte vertical wandje dat direct achter de plaat verstopt ligt. Een nieuwe route midden door de wand heen ziet er onmogelijk uit: slechte onder- en zijgrepen en geen zichtbare treden. De 7a die na 2 meter van deze lijn geklommen te hebben rechtsaf 'ontsnapt' ziet er vriendelijker uit. De treden zijn echter klein en groen en glibberig van het mos. Schoonpoetsen levert geen zichtbaar resultaat op. De traverse naar rechts wordt er een stuk spannender van en het uitstekende blok dat precies in de valzone staat helpt daarbij niet. Na twee niet geheel ongevaarlijke vallen van de gladde treden die dankzij goed zekerwerk van Matt goed aflopen ben ik het zat. Ik boulder de route wel een keer als ik een crashpad bij me heb! In het vallende duister lopen we terug naar onze auto's.

Hallelujahsteinbruch
Nog een keer met Matt op pad, nu naar de Hallelujahsteinbruch. De vorige keer dat we hierheen reden, hebben we geen rots aangeraakt omdat de steengroeve geclaimd bleek te zijn door een broedende oehoe. Volgens onze 'berekeningen' zou hij nu ruimschoots weg moeten zijn, maar het blijft een beetje spannend: in Duitsland weet je het maar nooit. De zon schijnt en staat vol op de rotsen, dus ik laat de sterk wrijvingsafhankelijke toproute van het gebied, 'Edelweiss' 7b+, voor wat het is. Na snel opwarmen in een 6a met een voor die graad toch best pittige crux probeer ik daarom op 'Hallelujah' 7b+/7c. Onderin zit een bikkelharde, verre cruxpas vanaf een ondergreep die ik niet kan maken. Na een tijdje aanklooien begint mijn pols pijn te doen en vlucht ik naar makkelijker routes. 'Fraktur' 7a, een heuze one-move-wonder, lukt in de tweede poging en met veel moeite weet ik daarna nog de veel moeilijker voelende 6c 'Power Finger' te klimmen. De naam heeft vast te maken met de foeilelijk geboorde mono die erin zit, maar die blijk ik met een dynamische pas over te kunnen slaan. De crux zit er direct na, via slechte slopers over een buikje heen. Volgens onze topo begint de route vanaf een band die op zo'n 5 meter hoogte zit. Heel raar, want je kan er zo'n 20 meter verder pas opklimmen en breed is hij zeker niet. We besluiten het ding dus gewoon maar vanaf de grond te klimmen. Jammer dat daar geen haken in zitten. Extra jammer als ik bij de band aankom en er geen greep te vinden is waaraan ik me erop kan hijsen. Er zit niets anders op dan 'echt' te mantelen op het smalle (30 cm?) bandje en met 5 meter lucht onder me vind ik dat best een beetje spannend. Opgelucht clip ik de eerste haak. Ik blijk de inklim nog een keer te moeten doen nadat de ik herhaaldelijk gefrustreerd uit de crux ben komen vliegen. Ditmaal wordt het wel beloond. Ik verlaat de Hallelujahsteinbruch met een goed gevoel: hier ga ik nog wel een paar keer vaker komen. Hoewel het klein is, de rotsen vrij laag zijn, de waarderingen hard lijken en het er op zonnige dagen eigenlijk meteen te warm is, zien een paar van de moeilijke lijnen (Edelweiss in het bijzonder) er goed uit en lonken ze om geprobeerd te worden.