The grade debate: Katla Cave

Often climbers stand up against grades, calling them irrelevant. Every once in while I do it too, coincidently often when grades make me feel like I'm not progressing. Simultaneously, most climbers find it incredibly important to climb hard. Now that's awkward! We don't like grades (unless of course our most recent ascent had a high grade attached to it), but we do want to measure how hard exactly we climb... Here's a inconvenient truth: grades are our best (if not only) way to measure our ability and to keep track of our progress. And due to their subjective nature, we simply can't avoid to end up having that tedious grade debate every once in a while, to keep the scale from sliding and reach grades based on consensus measured against benchmarks rather than the whims and fancies and bruised egos of individual climbers.

Recently many of the hard boulders in the Katla Cave (Avalonia, Ruhrtal) have been downgraded in the StoneVibes database. It seems to be the conclusion of a debate that has been going on for at least a year: visitors - including me - felt that the boulders were on average overgraded by half a grade. It is slighty painful to downgrade what may have been my first 7C boulder, but in all honesty I have to support the grade corrections. I've gratefully accepted the grades as they were, but deep down I've always known that some of the highest grades I've bouldered might have been too generous. And that stains my feeling of achievement. So let me comment on the downgraded boulders that I have climbed myself:

Layla Mammi in 'Black Smoke, White Wings', before the block came out. Photo by Simon Sticker.

Shelob (previously 7B, now soft 7A+) is the easiest line through the roof with big moves on good holds. With the right beta, it feels no harder than 7A to me, but as the style of climbing suits me well, it might be 7A+.

Kankra (previously 7B, now hard 7A+) is a quasi direct version of Shelob and is in my opinion half a grade harder, making it upper end 7A+. The extension adding most of 'Frau Malzahns Lippenritt' (6C+) makes it 7B for me.

Black Smoke, White Wings (previously 7B+, now soft 7B) has a bit of a grading history. It was opened by Daniel Jung in 2008, who suggested 7B. In 2011 a big block in the roof of the cave didn't survive an act of vandalism and fell down. The crux of Black Smoke changed significantly and the boulder received an upgrade to 7B+. But later an easier sequence involving a very useful footjam was found. With this, Black Smoke isn't much harder than Shelob, just a bit longer and more sustained. 7B is still generous...

Drachenrachen (still 7B+) has a history very similar to that of Black Smoke, White Wings. Opened by Daniel Jung as well in 2008, it got harder when the big block came out of the roof. It did not affect the crux, but made the exit a bit harder. An upgrade to 7C followed. In 2013 after my repeat I discussed the grade with Daniel (Pohl). Within days, it was readjusted to 7B+ on StoneVibes. Coincidence? As a result, Drachenrachen survived the downgrade wave of last week.

Schattenläufer (from 7C+ to 7C to 7B+) was opened last year as a 7C+ by Jonas Winter. When a completely new hold appeared (it literaly shifted down a bit from the roof), the crux sequence got easier and Schattenläufer had to hand in the plus. To me, it was easier then Drachenrachen though. I never bouldered 7C before, but climbed Schattenläufer within 20 minutes... The original sequence should at least be 7C though and that sounds like a nice new goal to me.

Now also on paper Drachenrachen is one of my biggest accomplishments, something I already knew but never fully embraced. It took me three sessions to climb it. Schattenläufer might not be 7C, but even at 7B+ I should be more than happy with the extremely quick ascent I made. But it hurts to admit that I have to restore my goal of bouldering 7C. I guess deep down I already knew this would happen, why else did I refrain from narcissistically boasting the 7C grade in the video I made of my ascent? From the bright side: I have a realistic goal again and I am even more motivated now to go out and try as hard as I can!

Paradigm shifts

As the only thing here that's flatter than the Netherlands is the adjacent sea, my rock climbing adventures tend to happen abroad. In the past years I've met a lot of climbers there and made new friends. Many of them don't speak Dutch. Nevertheless some of them take an interest in my blog and videos. I've been contemplating a switch to English for a while now, afraid that people might accuse me of megalomania (really, I'm not that good to consider myself a climber of international interest...) or that Dutch readers get put off. But it occurred to me that I don't give a rat's arse about the former and have enough faith in the familiarity with the English language of my Dutch readers. And so it happens that you're reading my first post in English. Matt, you can stop deciphering the cryptic results of Google Translate now.

I have two climbing related new year's resolutions: to get out and climb real rock as much as possible and to build my own small training wall at home: a 'woody'. Surprisingly, my amazing Michelle made no objections to the latter (still waiting for the catch...). So in the first week of the year I've concocted a plan to convert the 42 degree overhanging wall in our attic to a climbing wall. Instead of starting the construction though, I've made good use of the dry weather in the weekend and drove to Avalonia again for a bouldering session, this time with Matt and Vienna. It amazed me to see how crowded the place has gotten during sunny weekend days. Of course Daniel and quite a few regulars were around, but that didn't add up to the approximately 40 people we met. It was good fun though, seeing many familiar faces from both Germany and the Netherlands. Ignoring the occasional kid that couldn't leave home without bringing a radio to brutalize the tranquility of nature (or am I just getting old?), the atmosphere was good and friendly. Olli came down all the way from the Ith, there even were some friends from Enschede and then there was Martin, who just got back from half a year of climbing in Spain. He had just made quick work of an unclimbed, open project in the Katla Cave. Strong man! We sampled almost every piece of rock in Avalonia, making quick attempts in many boulders, but ascending just a few. I was happy to do a low start to the nice 7A boulder 'Mesa Verde' though. It is called 'Invasion der Steinmänner' and weighs in at 7B. It all comes down to a very wide shoulder move which involves pulling very hard from a heel hook. These are two things I'm quite good at, so the boulder went down rapidly.

In the week after, I did start the construction of my woody, fueled by some new motivation for training by the freshly delivered book 'Gimme Kraft'. With the help and experience from Herman - who recently built himself an entire boulder gym - it went faster than I could have imagined. All that's left now is collecting an interesting set of climbing holds, which turns out to be a pricely affair... But with a small set of fingery holds to start with and a pair of gymnastic rings suspended from the top of the wall, I can finally start doing some regular power training at home. I hope it lives up to the expectation and will help me push my limits further!

Attic 2.0

Rust roest niet!

Soms gaan dingen sneller dan je verwacht. In het vorige bericht stelde ik mij het doel om in dit boulderseizoen 7C te boulderen. Gisteren deed ik het al...

Samen met Erik en Vienna benut ik de laatste vrije vakantiedag voor de eerste bouldersessie van 2014, in Avalonia. De weersvoorspellingen zijn wankel, maar we vertrouwen erop dat de stevige wind de daken droog zal houden. Ons rotsvaste vertrouwen wordt beloond met zonneschijn bij aankomst. Bij de Katla Cave is Daniel Pohl al druk bezig het terras onder de boulders uit te breiden en een beschutte vuurplaats aan te leggen. In het dak hangt Arthur, een sterk Duits jeugdtalent, vechtend met de bewegingen van de boulder die ik vandaag hoop uit te werken: 'Schattenläufer'. Het blijkt de derde dag (op een rij) te zijn waarin hij probeert de boulder te bedwingen, tot nu toe zonder succes. Ik schaal mijn verwachtingen direct wat verder naar beneden.

Schattenläufer werd afgelopen voorjaar door Jonas Winter geopend als een 7C+. Nadien is een greep in het dak wat beter geworden, waardoor de waardering door herhalers is bijgesteld naar 7C. De moeilijkheid van bewegingen zit vooral in de fysieke aard ervan. De grepen zitten ver uit elkaar en er is veel lichaamsspanning en compressiekracht nodig om ze vast te houden. Na wat opwarmen probeer ik de individuele passen te maken. Al snel kan ik ze allemaal: na diverse andere boulders in het dak van de Katla Cave geklommen te hebben, begin ik de krachtige stijl aardig door te krijgen en heb ik de juiste voetplaatsingen en -verklemmingen snel gevonden.  Serieuze pogingen trekken dan maar... In de tussentijd valt Arthur nog een aantal maal en nemen zowel zijn vermoeidheid als frustratie flink toe. Vienna snapt maar weinig van zijn wanhoopskreten en loopt er naartoe om te vragen wat er aan de hand is. Mijn eerste poging gaat goed. Twee zware passen lukken, maar dan zet ik niet hard genoeg aan en haal ik de volgende greep niet. Ik neem een korte rust en probeer het nog eens. Dit keer vang ik de greep wel. Even komen mijn voeten los, maar ik weet mijn positie snel te herstellen. Een vlaag van optimisme overwelmt me dan: plotseling weet ik zeker dat deze poging gaat lukken. Ik voel me sterk, ik voel geen vermoeidheid en geen pijn meer. Resoluut klim ik door en voor ik het zelf besef bereik ik aangemoedigd door Daniel de eindgreep.

Binnen een kwartier heb ik het doel gerealiseerd waar ik een lange, zware strijd voor verwachtte. Het ging zo makkelijk, dat het bijna als een anticlimax voelt. Maar als Erik na wat proberen bevestigt dat de bewegingen erg moeilijk zijn, Arthur na nog een aantal pogingen de strijd voor vandaag op moet geven en ik op bijna elke pas val als ik de boulder wil herhalen voor een video, begin ik er ook in te geloven: ik heb weer een doel gehaald! Het zet me aan het denken: na drie maanden amper klimmen, flash ik tijdens mijn eerste rotsbezoek voor het eerst 7A+ en boulder ik een paar dagen later mijn eerste 7C. Kennelijk kan je van een rustperiode op het juiste moment ook sterker worden. Maar wanneer dat juiste moment is...

Reboot

Eind september ging het mis: een week in Rome met 5 gymnasium kostte me veel slaap en minder dan een week erna was de overdracht van het huis dat Michelle en ik voor ons samen hebben gekocht. En hoe hard ik ook geroepen heb dat ik voor klussen geen tijd zou hebben: ruim een maand heb ik elke minuut waarin ik niet voor school werkte in het huis staan klussen. Overdag werken, 's avonds klussen, 's nacht lessen voorbereiden en nakijken was wekenlang de routine. Voor slapen was amper plek, laat staan voor klimmen. Midden november verhuisden we en een week van chaos, uitpakken en inrichten volgde, wederom zonder klimmen. Het heeft me nog eens vier weken gekost om de energie te vinden om weer enigszins consequent te gaan trainen.

Maar op 30 december stonden de sterren eindelijk weer goed: ik had tijd, een auto en na dagen van druilerig herfstweer scheen eindelijk de zon. Zonder al teveel verwachtingen ben ik naar het Ruhrtal gereden. Na drie en een halve maand zonder rots ben ik met alles tevreden. Het resultaat viel niet tegen: ik kon nog drie zevens boulderen en volledig onverwacht kon ik op deze voorlaatste dag van het jaar nog een doel verzilveren: 7A+ flash! Ik had een filmpje van de gedefinieerde boulder 'Korridor' gezien in de database van Stonevibes: vier pure powerbewegingen door een dak, flink op de schouders en dus helemaal mijn stijl. De flash voelde dan ook vrij eenvoudig. Direct ernaast heb ik een eveneens gedefinieerde, vergelijkbare boulder geopend. Tussen twee evenwijdige breuklijnen blijvend gaat hij met drie enorme bewegingen door het dak. Vanwege de dynamische aard van de passen en de enigszins op rails lijkende breuklijnen heb ik de boulder 'Railgun' genoemd. De moeilijkheid is denk ik hetzelfde als die van Korridor. Ik hang er een 7A suggestie aan voor alle aspirant herhalers!

Heel even heb ik nog de passen van de door Nick geopende boulder 'Zoete Mosterd' 7B+/7C geprobeerd, maar een zware kruispas lukte me nog niet. Het is natuurlijk ook wat optimistisch om na maanden amper geklommen te hebben direct weer op mijn 'oude' maximum te willen presteren... Desalniettemin wil ik de komende maanden weer wagen aan boulders op de grens van mijn kunnen. Werken aan de maximaalkracht is een mooi doel voor de komende tijd. Tegen het voorjaar moet er ook weer wat aandacht naar duur gaan: ik heb nog een 8a (route) project te voltooien!

Ondanks de dip van de afgelopen maanden en het niet voltooien van het 8a project, mag ik niet ontevreden terugblikken op het afgelopen jaar. Ik klom 25 routes door de hele zevende graad, met als hoogtepunt de flash beklimming van 'Geheime Blitzaktion' 7b+. Het boulderen ging dit jaar nog beter: ik klom 37 zevendegraads boulders. Het jaar ervoor waren dat er elf. 7B en 7B+ boulderde ik voor het eerst, net als 7A en 7A+ flash. Het meest trots ben ik op de beklimming van 'Drachenrachen' (hier het filmpje dat ik ervan maakte), die voor mij vele malen moeilijker voelde dan alle andere. Komend jaar wil ik de grens weer verder duwen. 7C boulderen lijkt haalbaar en ik hoop in het voorjaar fit terug te keren naar mijn 8a project in de Vogezen. Genoeg te doen!

Ik streef ernaar er weer uitgebreid over te schrijven en regelmatig een filmpje te maken. Ik blijk meer volgers te hebben dan ik ooit had verwacht! Op het moment van dit schrijven is deze blog nog 2 pageviews van de 5000 verwijderd en zijn mijn filmpjes al 3646 keer bekeken. Bedankt! Ik ga er natuurlijk mee door. Ik wens iedereen een sportief 2014!