Meanwhile in the Netherlands

My two week holiday started great with climbing my first 8a route literally on the first day. Back home I celebrated in my mind of course, but the desire to get back to my Teuto project or try new hard routes grew. The remainder of the holiday turned out to be a disappointment with respect to climbing: the weather is terrible now and will only get worse in the week to come. On the few days with good weather my usual climbing partners were occupied, injured or in Spain, so last Saturday I went bouldering in Avalonia instead.  I hadn't been there for two months and I could make a quick ascent of my seventh 7B+ (and probably the most fingery one, deadhang training seems to be paying off at last). Nevertheless it couldn't give me the satisfaction I seek: when in route climbing mode I find it hard to switch back to bouldering. Or maybe I've just climbed in Ruhrtal too often and simply need a change of scenery. Problem is: most interesting bouldering destinations are quite a bit further from home... 

But in the next week massive amounts of rain will spoil all opportunities anyway. Back to training then! I'll abide my time and wait for the stars to align for the next ascent. In the meantime I'll prepare my body for the upcoming challenges pulling plastic in my attic or Cube bouldergym. I'll write again when there's something to write about. For now I have this small video of two boulders I climbed in Avalonia last weekend:

The downfall of Nangijala

Yesterday Michelle and I visited Lake Baldeney just south of Essen. A popular promenade leads along the sunny north side of the lake and in a sheltered recess in the hillside, just out view from the promenade, is the miniature bouldering crag Nangijala. Two big triangular roofs offer a surprisingly large variety of good seventh grade boulders. It is the first spot in the Ruhrtal that I started visiting last year and I spent quite a few sunny winter afternoons there with Cash and occasionally we brought along Frans, Koen or Matt. In short: I have good memories from Nangijala and I was looking forward to going back there with Michelle and the dogs.

It couldn't have been a bigger disappointment. Apparently, the walkers, inline skaters or bikers that frequent the promenade discovered the (pretty obvious) path into the recess and started using it as a public toilet. The whole place was littered with human faeces and brown stained tissues. Even on the path itself were small heaps of excrement. It was downright disgusting. Nangijala has lost its glory to human dereliction. It's a shame...

Below I've posted a video I made in Nangijala last year. Sadly it's the only way to relive the good times I had there.

Oil crisis conquered!

Last sunday I climbed Ölkrise! It was a perfect spring day (in Februari...) with sun, cool air and a bit of a breeze. Together with Michelle and our dogs I drove to Avalonia in the morning, hoping to be ahead of the crowd that usually hits the area on Sundays like this. And we were, it was delightfully quiet. I warmed up by flashing 'Limbo für Anfänger' 6A and 'Limbo' 7A, two problems that I've looked upon a few times already, but never touched before because I wasn't sure about their definitions. This time I'd taken the effort to look them up. Both turned out to be good fun and very easy for their grades. In the meantime, Michelle and Cash enjoyed the sun that rids sector 'Galerie' from the cold almost all day long. Vienna and London were too occupied to mind any of us, chasing each other through the rustling leaves that cover the hillside.

I turned my attention to Ölkrise. I found two small improvements of my sequence the previous time and I repeated them in my minds eye. I knew I would only have a few good attempts and I shouldn't waste any of them on unnecessary mistakes. Ölkrise is a relatively long boulder with the hardest moves at the end, so once fatigue kicks in, the chance of success diminishes rapidly. The best attempts are the first. This time I made them count: I climbed it on my second go. Wether due to good conditions, the best company or the complete tranquility, everything felt right and I felt strong.

During two sessions I climbed the separate parts 'Kleine Ölkrise Teil I' and 'Kleine Ölkrise Teil II' and only then I realized that I could maybe climb the full line, something that seemed completely impossible last year. I started visiting Avalonia with the main goal of climbing Ölkrise, but it took another three days (including last sunday) to climb it. That's a lot of time for a single boulder, something I tend to avoid. But it was worth it! Although it doesn't reflect in the numbers, it certainly feels like the hardest boulder I climbed to date. I'm satisfied and happy I can turn to new projects again! Maybe something in Glees or Nideggen soon? Or maybe even some roped climbing if the weather stays good...

Another one bites the dust...

Another failed attempt to climb Ölkrise last weekend. As I made attempts, this time accompanied by Erik, I found two small refinements of my sequence, making the hardest move (a heinous crossover into a fully stretched position that nearly makes your abs squize out your intestines) a notch easier. Although I feel that with these improvements I should be well capable of climbing the boulder (I can do the individual moves quite easily by now), I failed again to do so. Fatigue kicked in rapidly and when eventually - after about ten attempts too many - the skin of my index finger split, I was forced to give up again.

Despite being worn down already I somehow still managed to climb 'Zerrissene Welten' 7B+ in the Katla Cave, maybe because it is quite short, but probably because it simply isn't that hard. Just like 'Drachenrachen' and 'Black Smoke, White Wings' it's one of the first boulders of the cave, opened by the German topper Daniel Jung in 2008. A true heartbreaker was falling when my foot slipped while matching the final hold: I had to go through the painful fingerlock crux again... I captured some footage of the ascent and tried to make the best of the low light conditions of the dark Katla Cave at the end of an overcast day and experimented 'a bit' with film burns and grunge effects. Deliberate overkill, I hope you like it:

Drawn into the oil crisis

I went back to climb Ölkrise, but failed. It ended up being a nice family trip with Michelle and the dogs, enjoying being outdoors together, so I had a good time nevertheless. It was Londons first encounter with rocks and she soon discovered their dangerous nature the hard way: over enthusiastically she tripped and came limping back on three legs. Nothing seemed to be broken though and within minutes she was running around again, suspiciously sniffing rocks, sliding downhill through leafs and barking at me when I climbed out of her reach. Obviously she loved it here just as much as I do.

But let's not completely ignore the fact that my main goal was climbing Ölkrise... Failure is an integral part of progression, but sometimes it's simply hard to deal with. On the other hand: only after a big struggle the final achievement of success is truly rewarding. I spent parts of two previous sessions on Ölkrise, but until today it hasn't been my main goal. I could do the separate crux moves immediately now and started making good links into the crux. After a couple of attempts I fell on the last hard move, which is the eighth move of the boulder. But then things started going downhill: my links got shorter and shorter and my fingers were getting sore already. Ölkrise is so taxing on them that it is right at my limit, giving me only a handful of attempts at full power. When it started to drizzle and some holds got moist, I was forced to give up and we fled to the Katla Cave. 

Working the moves on Ölkrise

Soon the sun returned though and we enjoyed the sheltered but sunny cavity in the hillside and the views it offers over the lake. I puzzled a bit on 'Zerissene Welten' (another 7B+) and finally figured out how to get the crucial fingerlock and footjam combination right. It bloody hurts, but works! An ascent is close, but didn't come today either. Having drained my maximum power, I tried a few of the long linkups through the roof. I was too tired to finish any of them either, but let's say it was good training... Ölkrise is within my reach, which on its own is a step up compared to last year. But I know that until the actual ascent it'll haunt me now, predominantly casting a feeling of failure rather than progression... Crazy how these things work. Today though, I had a great day out, without a single tick. Never thought I'd be able to say that.

More roof action

Another 7B+ in the Katla Cave (7C before the 'downgrade wave') went down! 'Blumen aus Südafrika' shares the start of Drachenrachen (which I found to be the hardest part when I climbed it last year) followed by a more direct finish. From a good - but painful - fistjam a huge span leads directly to the lip of the roof. Putting your feet next to the fist and making some sort of a foot jam (it comes much closer to hanging from your toes though), it's possible to release the fist jam and go for the good holds over the roof edge. The most surprising thing to me was how easily I could climb the first half, which was a big struggle last year. This time I discovered that I could skip the handjam alltogether, making a long reach to the next hold halfway the roof. Last year I couldn't pull this of, lacking the required body tension. Now it felt easy! After I discover this, it took only a few attempts to climb Blumen aus Südafrika. I made a video of the ascent, but the Katla cave was too crowded to film from multiple angles. Consequently the result is very basic, but I'd like to share it anyway. Also shown is the ascent of the 7A highball 'Die Welle', which I found too thin and scary to climb again and risk my ankles for a fancier video:

During these visits to Avalonia I also started investing time in 'Ölkrise'. It is graded 7B+ as well, but feels much harder to me than all the burly roof climbing of the Katla cave. Technically it's a traverse along a roof edge, but it rises gradually and climbs much more like a super steep arête. With only small, widely spaced holds it's a real test of my finger strength and my ability to maintain body tension on small holds. Last year I couldn't even do several of the moves individually. Now I discovered that I could do them all. The line can be cut in two logical halves (with an alternative exit for the first half). The Ruhrtal locals have named them 'Kleine Ölkrise Teil I' and 'Kleine Ölkrise Teil II' and graded them 7A+ and 7B respectively. I've managed to climb them both in two sessions and started making good links of the complete line. Logically, I can't wait to go back. Climbing Ölkrise will be a step forward and quite possibly my hardest ascent yet!

The grade debate: Katla Cave

Often climbers stand up against grades, calling them irrelevant. Every once in while I do it too, coincidently often when grades make me feel like I'm not progressing. Simultaneously, most climbers find it incredibly important to climb hard. Now that's awkward! We don't like grades (unless of course our most recent ascent had a high grade attached to it), but we do want to measure how hard exactly we climb... Here's a inconvenient truth: grades are our best (if not only) way to measure our ability and to keep track of our progress. And due to their subjective nature, we simply can't avoid to end up having that tedious grade debate every once in a while, to keep the scale from sliding and reach grades based on consensus measured against benchmarks rather than the whims and fancies and bruised egos of individual climbers.

Recently many of the hard boulders in the Katla Cave (Avalonia, Ruhrtal) have been downgraded in the StoneVibes database. It seems to be the conclusion of a debate that has been going on for at least a year: visitors - including me - felt that the boulders were on average overgraded by half a grade. It is slighty painful to downgrade what may have been my first 7C boulder, but in all honesty I have to support the grade corrections. I've gratefully accepted the grades as they were, but deep down I've always known that some of the highest grades I've bouldered might have been too generous. And that stains my feeling of achievement. So let me comment on the downgraded boulders that I have climbed myself:

Layla Mammi in 'Black Smoke, White Wings', before the block came out. Photo by Simon Sticker.

Shelob (previously 7B, now soft 7A+) is the easiest line through the roof with big moves on good holds. With the right beta, it feels no harder than 7A to me, but as the style of climbing suits me well, it might be 7A+.

Kankra (previously 7B, now hard 7A+) is a quasi direct version of Shelob and is in my opinion half a grade harder, making it upper end 7A+. The extension adding most of 'Frau Malzahns Lippenritt' (6C+) makes it 7B for me.

Black Smoke, White Wings (previously 7B+, now soft 7B) has a bit of a grading history. It was opened by Daniel Jung in 2008, who suggested 7B. In 2011 a big block in the roof of the cave didn't survive an act of vandalism and fell down. The crux of Black Smoke changed significantly and the boulder received an upgrade to 7B+. But later an easier sequence involving a very useful footjam was found. With this, Black Smoke isn't much harder than Shelob, just a bit longer and more sustained. 7B is still generous...

Drachenrachen (still 7B+) has a history very similar to that of Black Smoke, White Wings. Opened by Daniel Jung as well in 2008, it got harder when the big block came out of the roof. It did not affect the crux, but made the exit a bit harder. An upgrade to 7C followed. In 2013 after my repeat I discussed the grade with Daniel (Pohl). Within days, it was readjusted to 7B+ on StoneVibes. Coincidence? As a result, Drachenrachen survived the downgrade wave of last week.

Schattenläufer (from 7C+ to 7C to 7B+) was opened last year as a 7C+ by Jonas Winter. When a completely new hold appeared (it literaly shifted down a bit from the roof), the crux sequence got easier and Schattenläufer had to hand in the plus. To me, it was easier then Drachenrachen though. I never bouldered 7C before, but climbed Schattenläufer within 20 minutes... The original sequence should at least be 7C though and that sounds like a nice new goal to me.

Now also on paper Drachenrachen is one of my biggest accomplishments, something I already knew but never fully embraced. It took me three sessions to climb it. Schattenläufer might not be 7C, but even at 7B+ I should be more than happy with the extremely quick ascent I made. But it hurts to admit that I have to restore my goal of bouldering 7C. I guess deep down I already knew this would happen, why else did I refrain from narcissistically boasting the 7C grade in the video I made of my ascent? From the bright side: I have a realistic goal again and I am even more motivated now to go out and try as hard as I can!

Paradigm shifts

As the only thing here that's flatter than the Netherlands is the adjacent sea, my rock climbing adventures tend to happen abroad. In the past years I've met a lot of climbers there and made new friends. Many of them don't speak Dutch. Nevertheless some of them take an interest in my blog and videos. I've been contemplating a switch to English for a while now, afraid that people might accuse me of megalomania (really, I'm not that good to consider myself a climber of international interest...) or that Dutch readers get put off. But it occurred to me that I don't give a rat's arse about the former and have enough faith in the familiarity with the English language of my Dutch readers. And so it happens that you're reading my first post in English. Matt, you can stop deciphering the cryptic results of Google Translate now.

I have two climbing related new year's resolutions: to get out and climb real rock as much as possible and to build my own small training wall at home: a 'woody'. Surprisingly, my amazing Michelle made no objections to the latter (still waiting for the catch...). So in the first week of the year I've concocted a plan to convert the 42 degree overhanging wall in our attic to a climbing wall. Instead of starting the construction though, I've made good use of the dry weather in the weekend and drove to Avalonia again for a bouldering session, this time with Matt and Vienna. It amazed me to see how crowded the place has gotten during sunny weekend days. Of course Daniel and quite a few regulars were around, but that didn't add up to the approximately 40 people we met. It was good fun though, seeing many familiar faces from both Germany and the Netherlands. Ignoring the occasional kid that couldn't leave home without bringing a radio to brutalize the tranquility of nature (or am I just getting old?), the atmosphere was good and friendly. Olli came down all the way from the Ith, there even were some friends from Enschede and then there was Martin, who just got back from half a year of climbing in Spain. He had just made quick work of an unclimbed, open project in the Katla Cave. Strong man! We sampled almost every piece of rock in Avalonia, making quick attempts in many boulders, but ascending just a few. I was happy to do a low start to the nice 7A boulder 'Mesa Verde' though. It is called 'Invasion der Steinmänner' and weighs in at 7B. It all comes down to a very wide shoulder move which involves pulling very hard from a heel hook. These are two things I'm quite good at, so the boulder went down rapidly.

In the week after, I did start the construction of my woody, fueled by some new motivation for training by the freshly delivered book 'Gimme Kraft'. With the help and experience from Herman - who recently built himself an entire boulder gym - it went faster than I could have imagined. All that's left now is collecting an interesting set of climbing holds, which turns out to be a pricely affair... But with a small set of fingery holds to start with and a pair of gymnastic rings suspended from the top of the wall, I can finally start doing some regular power training at home. I hope it lives up to the expectation and will help me push my limits further!

Attic 2.0

Rust roest niet!

Soms gaan dingen sneller dan je verwacht. In het vorige bericht stelde ik mij het doel om in dit boulderseizoen 7C te boulderen. Gisteren deed ik het al...

Samen met Erik en Vienna benut ik de laatste vrije vakantiedag voor de eerste bouldersessie van 2014, in Avalonia. De weersvoorspellingen zijn wankel, maar we vertrouwen erop dat de stevige wind de daken droog zal houden. Ons rotsvaste vertrouwen wordt beloond met zonneschijn bij aankomst. Bij de Katla Cave is Daniel Pohl al druk bezig het terras onder de boulders uit te breiden en een beschutte vuurplaats aan te leggen. In het dak hangt Arthur, een sterk Duits jeugdtalent, vechtend met de bewegingen van de boulder die ik vandaag hoop uit te werken: 'Schattenläufer'. Het blijkt de derde dag (op een rij) te zijn waarin hij probeert de boulder te bedwingen, tot nu toe zonder succes. Ik schaal mijn verwachtingen direct wat verder naar beneden.

Schattenläufer werd afgelopen voorjaar door Jonas Winter geopend als een 7C+. Nadien is een greep in het dak wat beter geworden, waardoor de waardering door herhalers is bijgesteld naar 7C. De moeilijkheid van bewegingen zit vooral in de fysieke aard ervan. De grepen zitten ver uit elkaar en er is veel lichaamsspanning en compressiekracht nodig om ze vast te houden. Na wat opwarmen probeer ik de individuele passen te maken. Al snel kan ik ze allemaal: na diverse andere boulders in het dak van de Katla Cave geklommen te hebben, begin ik de krachtige stijl aardig door te krijgen en heb ik de juiste voetplaatsingen en -verklemmingen snel gevonden.  Serieuze pogingen trekken dan maar... In de tussentijd valt Arthur nog een aantal maal en nemen zowel zijn vermoeidheid als frustratie flink toe. Vienna snapt maar weinig van zijn wanhoopskreten en loopt er naartoe om te vragen wat er aan de hand is. Mijn eerste poging gaat goed. Twee zware passen lukken, maar dan zet ik niet hard genoeg aan en haal ik de volgende greep niet. Ik neem een korte rust en probeer het nog eens. Dit keer vang ik de greep wel. Even komen mijn voeten los, maar ik weet mijn positie snel te herstellen. Een vlaag van optimisme overwelmt me dan: plotseling weet ik zeker dat deze poging gaat lukken. Ik voel me sterk, ik voel geen vermoeidheid en geen pijn meer. Resoluut klim ik door en voor ik het zelf besef bereik ik aangemoedigd door Daniel de eindgreep.

Binnen een kwartier heb ik het doel gerealiseerd waar ik een lange, zware strijd voor verwachtte. Het ging zo makkelijk, dat het bijna als een anticlimax voelt. Maar als Erik na wat proberen bevestigt dat de bewegingen erg moeilijk zijn, Arthur na nog een aantal pogingen de strijd voor vandaag op moet geven en ik op bijna elke pas val als ik de boulder wil herhalen voor een video, begin ik er ook in te geloven: ik heb weer een doel gehaald! Het zet me aan het denken: na drie maanden amper klimmen, flash ik tijdens mijn eerste rotsbezoek voor het eerst 7A+ en boulder ik een paar dagen later mijn eerste 7C. Kennelijk kan je van een rustperiode op het juiste moment ook sterker worden. Maar wanneer dat juiste moment is...

Reboot

Eind september ging het mis: een week in Rome met 5 gymnasium kostte me veel slaap en minder dan een week erna was de overdracht van het huis dat Michelle en ik voor ons samen hebben gekocht. En hoe hard ik ook geroepen heb dat ik voor klussen geen tijd zou hebben: ruim een maand heb ik elke minuut waarin ik niet voor school werkte in het huis staan klussen. Overdag werken, 's avonds klussen, 's nacht lessen voorbereiden en nakijken was wekenlang de routine. Voor slapen was amper plek, laat staan voor klimmen. Midden november verhuisden we en een week van chaos, uitpakken en inrichten volgde, wederom zonder klimmen. Het heeft me nog eens vier weken gekost om de energie te vinden om weer enigszins consequent te gaan trainen.

Maar op 30 december stonden de sterren eindelijk weer goed: ik had tijd, een auto en na dagen van druilerig herfstweer scheen eindelijk de zon. Zonder al teveel verwachtingen ben ik naar het Ruhrtal gereden. Na drie en een halve maand zonder rots ben ik met alles tevreden. Het resultaat viel niet tegen: ik kon nog drie zevens boulderen en volledig onverwacht kon ik op deze voorlaatste dag van het jaar nog een doel verzilveren: 7A+ flash! Ik had een filmpje van de gedefinieerde boulder 'Korridor' gezien in de database van Stonevibes: vier pure powerbewegingen door een dak, flink op de schouders en dus helemaal mijn stijl. De flash voelde dan ook vrij eenvoudig. Direct ernaast heb ik een eveneens gedefinieerde, vergelijkbare boulder geopend. Tussen twee evenwijdige breuklijnen blijvend gaat hij met drie enorme bewegingen door het dak. Vanwege de dynamische aard van de passen en de enigszins op rails lijkende breuklijnen heb ik de boulder 'Railgun' genoemd. De moeilijkheid is denk ik hetzelfde als die van Korridor. Ik hang er een 7A suggestie aan voor alle aspirant herhalers!

Heel even heb ik nog de passen van de door Nick geopende boulder 'Zoete Mosterd' 7B+/7C geprobeerd, maar een zware kruispas lukte me nog niet. Het is natuurlijk ook wat optimistisch om na maanden amper geklommen te hebben direct weer op mijn 'oude' maximum te willen presteren... Desalniettemin wil ik de komende maanden weer wagen aan boulders op de grens van mijn kunnen. Werken aan de maximaalkracht is een mooi doel voor de komende tijd. Tegen het voorjaar moet er ook weer wat aandacht naar duur gaan: ik heb nog een 8a (route) project te voltooien!

Ondanks de dip van de afgelopen maanden en het niet voltooien van het 8a project, mag ik niet ontevreden terugblikken op het afgelopen jaar. Ik klom 25 routes door de hele zevende graad, met als hoogtepunt de flash beklimming van 'Geheime Blitzaktion' 7b+. Het boulderen ging dit jaar nog beter: ik klom 37 zevendegraads boulders. Het jaar ervoor waren dat er elf. 7B en 7B+ boulderde ik voor het eerst, net als 7A en 7A+ flash. Het meest trots ben ik op de beklimming van 'Drachenrachen' (hier het filmpje dat ik ervan maakte), die voor mij vele malen moeilijker voelde dan alle andere. Komend jaar wil ik de grens weer verder duwen. 7C boulderen lijkt haalbaar en ik hoop in het voorjaar fit terug te keren naar mijn 8a project in de Vogezen. Genoeg te doen!

Ik streef ernaar er weer uitgebreid over te schrijven en regelmatig een filmpje te maken. Ik blijk meer volgers te hebben dan ik ooit had verwacht! Op het moment van dit schrijven is deze blog nog 2 pageviews van de 5000 verwijderd en zijn mijn filmpjes al 3646 keer bekeken. Bedankt! Ik ga er natuurlijk mee door. Ik wens iedereen een sportief 2014!

Blitse aktie, maar geen geheime liefde...

Van nachtvorst in begin mei, zijn we naar vooral regen in de rest van de maand gegaan... Misschien helemaal wel niet verkeerd, gezien de beperkte tijd die ik heb. De kansen die zich voordoen, pak ik in ieder geval. Zo was afgelopen zondag droog voorspeld en ben ik met Matt naar de Ith gereden om weer eens op kalksteen te klimmen. Ondanks een waarschuwing van local Olli dat vooral de pockets waarschijnlijk te klam zouden zijn om echt iets moeilijks te klimmen, waagden we het erop en gingen we naar 'Heulboje' (Duits voor brulboei, zeer toepasselijk), een vrij klein, overhangend wandje vol knetterharde routes. Perfect voor een boulderaar zonder duur!

Het was inderdaad een beetje klam, maar zeker niet onklimbaar. De dag leverde één van mijn beste klimprestaties tot nu toe op: het flashen van de Ith klassieker 'Geheime Blitzaktion' 9- (7b+). De route is net zo oud als ik en één van de eerste routes in deze graad in Noord Duitsland. Na een fysieke, stijle start (ongeveer een 6C/6C+ boulder met een knijpgreep, een fantastische hak en een raar rotgreepje ergens tussen een knijper, een pocket, een randje en een slopertje in) volgt een balanserige, maar niet zo moeilijke uitklim (5C boulder). Twee maal viel ik daarna nog uit een direkte uitklim (een fysiekere 6B boulder in plaats van de subtielere 5C), op de allerlaatste pas. Ik kan de pas zelf eenvoudig maken, maar het aan elkaar rijgen van het geheel - 'Geheime Liebe' 9-/9 (7c) - is me niet meer gegund. Reden om terug te gaan dus, deze route kan ik vlot afmaken. Mijn dag is hoe dan ook goed met mijn moeilijkste flash tot nu toe!

Bij gebrek aan beeldmateriaal uit de Ith, is hier nog een korte video van een bezoekje aan Avalonia enkele weken terug. Michelle en de honden waren weer mee en hoewel ik niet veel heb geklommen, is het genoeg voor een kort filmpje met twee leuke boulders.

Boulders, routes, rotsen en een wedstrijd

Na 222 dagen geen klimgordel of -touw te hebben aangeraakt, is het vandaag zover: de eerste sportklimdag van 2013! De lente lijkt zich eindelijk losgerukt te hebben uit de koude vingers van de langste winter in tijden en met 15 graden en zon rijden Frans en ik naar de oude zandsteengroeve van Isenberg, wederom in het Ruhrtal. Anderhalve week geleden kon ik nog eenmaal het winterse weer benutten en had ik in groot Duits-Nederlands gezelschap een sterke dag in Avalonia. Vijf zevendegraads boulders wist ik weg te drukken, waaronder de felbegeerde eerste 7A flash. Wellicht kreeg ik het benodigde extra beetje motivatie omdat het de laatste 7A in Avalonia was die ik nog niet had aangeraakt... Er waren die dag zoveel mensen en er gebeurde zoveel tegelijk, dat ik besloot niets te filmen. Misschien kon ik daardoor wel zoveel boulders klimmen: ik hoefde ze nu eens niet eindeloos te herhalen om ze uit verschillende hoeken te kunnen filmen.

Vandaag sleep ik naar Isenberg wel een camera mee, ik heb immers net een nieuwe gekocht met de ambitie om de kwaliteit van mijn videos flink te verhogen en meer te laten zien van alle locaties waar het klimmen mij brengt. Met een overdaad aan instellingen en volledig handmatige belichtingsmogelijkheden heb ik nog een hoop te leren. Maar eenmaal in Isenberg aangekomen, blijkt de plek in de verste verte niet te lijken op de veelbelovende foto's die ik er online van heb gezien. De steengroeve is laag, mossig en in het midden van de wand is een groot stuk afgezet, omdat een enorme rotspartij is uitgebroken (een prettig idee ook dat dat hier kan gebeuren). Ik besluit me er daarom niet druk te gaan maken om het maken van filmopnames. Het resultaat is het eerste foto- en videoloze blogbericht in lange tijd... 

Gelukkig zit de boeg met de route die ik hoop te kunnen klimmen er gewoon nog in en ziet de route er interessant uit, ondanks het feit dat hij korter is dan verwacht. 'Dachelkante' is met een waardering van IX- (7b+) de moeilijkste route hier en leidt over een paar kleine greepjes langs de kant van een sterk overhangende boeg: een hoge boulder met drie haken en een eenvoudige uitklim. We warmen op door gauw een makkelijke route te klimmen en daarna direct te gaan voelen in Dachelkante. Frans begint en strandt al op de tweede beweging op de boeg. Mijn eerste poging gaat niet veel beter. Ik hijs me dus op aan een setje en werk eerst de rest van de passen uit. De laatste blijkt een volwaardige sprong te zijn, waarbij ik ver moet overkruisen vanaf een zijgreepje naar een grote platte band. Omdat ik van ver opzij aan kom springen, vlieg ik er net zo hard weer uit. Zonder een positieve greep is er weinig uitzwaai op te vangen... Na wat oefenen lukt het om in de sprong gauw met de tweede hand bij te pakken en zo blijkt de zwaai net te houden te zijn. Als Frans in zijn de volgende poging ook een oplossing vindt voor de eerste pas (geheel on-Frans met een mooi geplaatst hakje!), zijn we klaar voor het trekken van serieuze pogingen. De sprong gaat bij ons allebei nog een aantal keer mis, maar even daarna klimmen we allebei Dachelkante uit. Het routeseizoen is geopend!

Omdat we er nu toch zijn, klimmen we nog de 7a+ die direct naast Dachelkante omhoog gaat. Veel meer dan een bouldercruxje door een dakje is het niet (hard afblokken en een voetverklemming doen trouw hun truc weer goed). We klimmen er allebei verschrikkelijk lelijk doorheen: Frans maakt 100% misbruik van zijn niet geringe lengte en ik 'los het op' met een sprong en een agressieve uitzwaai. We kijken tevergeefs nog eens om ons heen naar iets interessants om te klimmen. De boulders die Isenberg ook zou moeten hebben zijn of helemaal groen en glibberig (en worden dus duidelijk niet vaak geklommen...) of liggen in het deel waar de halve steengroeve naar beneden is gekomen. Met het gevoel veel te weinig gedaan te hebben, rijden we daarom nog even langs Nangijala, dat precies op de route ligt. We blijken daar aanzienlijk vermoeider te zijn dan we dachten en tot overmaat van ramp splijt ik mijn vingertop al in de tweede poging op de kleine, scherpe randjes van mijn openstaande project. Zonder succes druipen we weer af. Maar de eerste routes van het jaar zijn geklommen. Spoedig volgen er meer! En de filmopnames met de nieuwe camera houden jullie te goed, ik zal er binnenkort zeker mee gaan knoeien.

Drie dagen later is mijn gespleten vingertop weer dicht genoeg om te klimmen en stort ik mij in iets heel anders: een wedstrijd. Ik ben geen wedstrijdklimmer, voel me niet sterk op plastic en kan slecht omgaan met de druk van een serieuzer wedstrijdformat. En laat dat serieuzere wedstrijdformat nu net dit jaar doorgevoerd zijn in de Nederlandse bouldercompetitie. De tweede wedstrijd van het jaar is in Cube in Enschede en hanteert het strakke format van acht gejureerde kwalificatieboulders met maximaal vijf pogingen per boulder. Omdat het zo dichtbij huis is, heb ik besloten mezelf in het diepe te gooien en gewoon eens mee te doen. Toen ik het deelnemersveld zag dat zich niet door het format af heeft laten schrikken - klein en vooral erg sterk - begon ik me al achter de oren te krabben. Maar na het nodige twijfelen en zoeken naar excuses om niet te gaan, vind ik mijzelf op de dag van de wedstrijd toch in klimtenue in Cube en wordt opeens het startsignaal van de twee uur durende kwalificatie gegeven.

Twee uur later heb ik door slecht time management slechts de helft van het aantal pogingen waar ik recht op had kunnen gebruiken, heb ik het merendeel ervan door stomme fouten en slordigheid verprutst en heb ik slecht een enkele boulder (van de acht!) kunnen toppen. Voor mijn gevoel heb ik ver onder mijn kunnen gepresteerd en ik ben ervan overtuigd dat ik allerlaatste ben geworden. Dat ik uiteindelijk nog een 23e plek heb behaald en daarmee toch twee man achter me heb gelaten, is dus een (schrale) troost. Leerzaam: ik kan absoluut niet omgaan met de druk om on the spot de knop om te zetten, alles te geven en volledig geconcentreerd geen fouten te maken in de wetenschap dat ik maar vijf pogingen heb en elke poging me bovendien al punten kost. Heel anders dan buiten relaxed een boulder uitwerken, waarbij die focus en inspanning allemaal vanzelf lijken te gaan. Petje af voor de wedstrijdklimmers, het is echt een heel ander soort spelletje! Ik ga binnenkort gauw weer terug naar de rotsen...

Drachenrachen

Al een tijdje worstel ik met het idee dat de moeilijkste boulders die ik de afgelopen maanden klom makkelijker zijn dan hun waarderingen suggereren - ook na het afwaarderen dat ik her en der al heb gedaan. Deels heeft dat te maken met het feit dat de zevendegraads boulders in Cube me zwaarder vallen (en ik kan mezelf nog zo vaak vertellen dat binnen en buiten klimmen amper te vergelijken zijn) en deels met het feit dat veel van de moeilijke boulders in het Ruhrtal weinig of geen herhalingen hebben gezien. De waarderingen zijn daarom vaak nog niet bevestigd en dat laat mij voldoende ruimte om ze omlaag te halen als de beklimming niet zo moeilijk voelde. Doe ik mijn prestaties tekort en is mijn niveau wel degelijk gestegen of is mijn twijfel terecht? Niet boeiend als de boulders leuk zijn? Wellicht, maar een beetje belangrijk vind ik het wel om mijn progressie te kunnen meten. Ik train er hard voor...

Hoog tijd dus om weer een keer wat verder te rijden en een aantal bevestigde boulders in het 7B bereik te gaan proberen. Hopelijk doet de gelegenheid zich binnenkort voor. Het beste alternatief dat ik dichterbij heb, is 'Drachenrachen' in de Katla Cave (in het Ruhrtal). Drachenrachen werd op 7 december 2008 geopend door de Duitse 9a-klimmer Daniel Jung. Diverse sterke klimmers herhaalden de boulder en bevestigden de 7B+ waardering. Toen afgelopen najaar een groot blok uit het dak van de Katla Cave brak, werd Drachenrachen moeilijker. Al met al genoeg reden om aan te nemen dat het in ieder geval een solide 7B+ is en een mooie test van mijn kunnen. Een paar weken terug probeerde ik in het gezelschap van Frans en Daniel Pohl al kort de eerste paar bewegingen van de boulder te maken en kon dat toen niet doen...

Drachenrachen is - een beetje kunstmatig - in twee stukken op te delen. De eerste helft draait om een handverklemming en een flinke beweging naar een volledig uitgestrekte positie in het dak. Het vasthouden van de handverklemming (en dat doet pijn...) en het leveren van de benodigde lichaamsspanning zijn hierbij de grootste uitdaging. In de tweede helft van de boulder lanceer je jezelf naar een klein greepje dat je niet kan zien om vervolgens de voeten 180 graden om te zwaaien. Met twee goed geplaatste teenhaken (hard trekken!) zijn de laatste passen het dak uit niet meer de moeilijkste.

Verre passen in Drachenrachen (foto: Erik Lucas)

Toen ik in het Paasweekend met Erik terug was in de Katla Cave (hij beschrijft ons bezoek in geuren en kleuren op zijn eigen blog), besloot ik Drachenrachen weer te proberen. De tweede helft kon ik snel klimmen, maar de eerste helft leverde weer problemen op. Na lang proberen kreeg ik de pas vanaf de handverklemming toch voor elkaar en liep ik onmiddelijk tegen een nieuw probleem aan: vanuit de uitgestrekte houding waarin ik belandde, leek het onmogelijk om de voeten te verplaatsen en in positie te komen voor de lanceerpas waar de tweede helft mee begint. Wat ik ook probeerde, mijn voeten kwamen los en ik schoot door de zwaai met mijn handen uit de grepen. Toen ik eindelijk een manier vond om een voetplaatsing op een aflopend treetje te kunnen belasten, bleek ik al veel te moe te zijn om de lanceerpas er nog uit te persen na de zware eerste bewegingen. Tijd om op te geven en het later weer te proberen... Het restant van de dag kon ik geen deuk meer in een pakje boter klimmen, Drachenrachen had er harder in getikt dan ik dacht. Na een aantal keer te zijn gevallen uit wat een simpele 6A+ zou moeten zijn, kon ik tot mijn eigen verbazing toch nog de korte boulder 'Grafitaux' 6C+ klimmen.

Randjes rukken in Grafitaux (foto: Erik Lucas)

Terug thuis liet Drachenrachen me echter niet los. In mijn hoofd bleef ik de bewegingen doorlopen, hopend alle kleine subtiliteiten niet te vergeten. Toen zich twee dagen later een kans - zonneschijn en een vrije middag - voordeed om terug te gaan, greep ik die dan ook met beide handen aan. Met Cash op de achterbank reed ik terug naar het Ruhrtal met slechts één doel: Drachenrachen klimmen. Het kostte een aantal pogingen om alle losse bewegingen weer te herhalen, tegenvaller. De lanceerpas bleef moeilijk en de handverklemming wou in de eerste pogingen echt niet blijven zitten. Toch kwam er een doorbraak: na een tijdje proberen kon ik de eerste bewegingen doorlinken in de lanceerpas. Plotseling bleek die 'relatief eenvoudige' tweede helft een stuk lastiger te zijn. Vermoeid door de weg ernaartoe, viel ik nog tweemaal volledig uitgeput vlak voor de dakrand. Ik voelde de energie opraken en wist dat de kans op een beklimming rap af begon te nemen...

Dat brengt me op een aspect van projecten waar ik nog volledig ongestructureerd en ondoordacht mee omga: rusten. Er zijn vele variërende voorschriften over het optimaal timen van rustpauzes tussen pogingen, maar allemaal zijn ze het erover eens dat er minimaal enkele (en vaak meer) minuten tussen korte pogingen in moeten zitten. Ik heb er vaak het geduld niet voor en ik hang soms binnen een minuut alweer in de boulder. Dom natuurlijk, maar ik heb er geen klokje bij en wil het dan te graag weer proberen. Met wat zelfbeheersing en een paar simpele 'spelregels' rondom rusten kan ik hierop zeker nog winst behalen. Ditmaal dwong ik mezelf mijn energie te sparen voor een goede poging. Nog eenmaal oefende ik de losse bewegingen en daarna ben ik ruim 20 minuten met Cash in het zonnetje gaan zitten suikerbrood eten. Toch een beetje afgekoeld was de eerste poging erna kansloos. Hij bracht de hartslag en bloedsomloop echter weer op gang en in de volgende poging bijna direct erna klom ik door alle moeilijke passen heen. Op het tandvlees kon ik - draaierig van de inspanning - de laatste passen over de dakrand eraan knopen: het zat erop! Het kostte vijf minuten op de crashpad liggen voordat mijn ademhaling weer enigszins tot rust kwam en langzaam de blijdschap en opluchting door begonnen te dringen. Ik had het gevoel dat ik geen greep meer kon vasthouden en pakte de spullen in om samen met Cash weer terug te wandelen naar de auto en nog even te genieten van de zon.

Zoals ik hierboven al schreef, biedt Drachenrachen een soort van klein referentiekader om de moeilijkheid van mijn recente prestaties in te schatten. Drachenrachen is voor mij zonder meer moeilijker dan alle andere boulders die ik geklommen heb. Ik denk niet dat ik op het moment iets moeilijkers zou kunnen voltooien. En zoals ik al vermoedde, waren twee andere boulders in hetzelfde dak erg vriendelijk voor hun waardering. Als Drachenrachen 7B+ is, is Shelob geen 7B en Black Smoke, White Wings geen 7B+ (al houdt Daniel Pohl vol dat deze laatste voor hem niet makkelijker is dan Drachenrachen, voor mij is er een groot verschil). Het maakt allemaal niet meer uit, ik heb nu met Drachenrachen zonder twijfel een solide 7B+ geklommen. Ik ben inderdaad weer wat gevorderd en een stapje dichter bij mijn 7C doel voor dit jaar!

Vier boulders

Een spontaan besluit om het Paasweekend te verlengen en een zonnige woensdag aan de rotsen van Avalonia door te brengen leverde een aantal mooie beklimmingen op. Terwijl ik de heuvel beklom, schoten vier herten gehaast tussen bomen weg, verder de heuvel op, weg uit de beschutte Buchenschlucht. Het bos was voor mij alleen en voor een moment was ik blij dat ik Cash de hertenjager niet bij me had.

Hoog op de heuvel, aan de rotsen van het Kirschblütental, kon ik me in alle rust concentreren op de lange boulder 'Nikita' 7A+ en de kleine randjes van 'Mamma Mia' 6C+. Het klimmen ging makkelijk vandaag en Mamma Mia lukte zelfs direkt in de flash poging. Een iets makkelijkere variant van Nikita (7A, met een totaal andere uitklim) was ook snel geklommen. Voldaan klom ik om de hoek, in de zon, de verrassende boulder 'Orange Mecanique' 6B en een 6B+ variatie ervan. En net toen ik begon te overpeinzen waar ik mijn crashpad vervolgens naartoe wilde slepen, kwam Daniel Pohl de heuvel af wandelen.

In zijn gezelschap ben ik weer naar de Katla Cave gelopen - het lijkt een onvermijdelijke tussenstop bij elk bezoek aan Avalonia - waar hij mij een nieuwe boulder toonde die hij de dag ervoor geopend had. Tijdens het vorige bezoek bekeken we de lijn al samen en leek het ons verschrikkelijk moeilijk vanwege een erg klein greepje waar een flinke pas naartoe en een flinke pas vandaan gemaakt moeten worden. Het bleek echter reuze mee te vallen: met een slimme voetverklemming is het te doen. Wat een wonderlijk gevoel toen ik voor het eerst aan het kleine greepje in het horizontale dak kon blijven hangen!  7B, aldus Daniel en hij gaf de boulder de verschrikkelijke naam 'Kankra' (het is de naam die de reuzespin Shelob in de Duitse vertaling van Lord of the Rings krijgt; 'Shelob' is ook de naam van de 7B boulder waar Kankra de begin- en eindgreep mee deelt). Maar waar Shelob nog erg makkelijk voelde voor 7B, deed Kankra deze waardering voor mijn gevoel al veel meer recht. Dankzij de tips van Daniel wist ik hem met mijn laatste energie toch nog te klimmen. Daniel herhaalde zijn boulder voor de video nog een keer, met gemak.

In de onderstaande video zijn vier van de zes boulders die ik klom te zien. De variaties op Nikita en Orange Mecanique heb ik eruit gelaten: teveel van hetzelfde. Het moet natuurlijk niet saai worden!

Terug naar Nangijala

Mijn eerste bezoeken aan het Ruhrtal waren allemaal aan een klein gebiedje met de naam 'Nangijala', destijds het enige gebied dat ik er kon vinden. Omdat ik er alle lage zevendegraads boulders inmiddels heb afgegraasd, heb ik mijn aandacht op het volgende gebied gericht (zoals te zien in de vorige video). Frans is er echter maar één keer meegeweest en wilde graag nog eens terug om een appeltje te schillen met een vermoeiende 7A die hem toen niet wilde lukken. Op een zonnige middag met een temperatuur rond het vriespunt en een ijskoud windje was ik snel overtuigd om nog eens naar het beschutte, op het zuiden gerichte Nangijala terug te gaan.

Frans maakte het nog even spannend, maar wist na een stevige strijd te winnen van 'Im Land des schwarzen Goldes' 7A. Bovenaan mijn wenslijst stond 'Das Glasperlenspiel', door Daniel Pohl geopend als een 7C en sindsdien (voor zover ik weet) nooit meer herhaald. Een makkelijkere uitklim van deze boulder klom ik een maand terug al (ik maakte er deze video van) en waardeerde ik voorzichtig af (van 7B+) naar 7B, mijn eerste. De oorspronkelijke uitklim heeft een klein verschil in definitie van het probleem, met grote gevolgen voor de oplossing ervan. De bedoeling is om links te blijven van een groot blok aan de rechter kant van het dak, dat in de makkelijkere variant als trede wordt gebruikt om de laatste mantelbeweging te maken. Met een goed geplaatste knie werd deze daardoor vrij eenvoudig. Nu moest het gebeuren met een klein, onhandig hoog gelegen randje als trede en daardoor ook een greep minder. De eerste helft van de boulder - met een lastige traverse over een moeilijk vast te houden afloper - blijft onveranderd; de tweede helft is volledig anders en bleek een flink stuk moeilijker te zijn: zonder meer de crux van de boulder.

Lang verhaal kort: het lukte uiteindelijk om 'Das Glasperlenspiel' te klimmen en vanwege dit snelle succes haal ik er voor mijzelf - net als bij de makkelijke uitklim - een plusje af en schaal ik de boulder in op 7B+. Daar moet bij gezegd worden dat het vooral een test van de rompspieren is, iets dat mij veel meer ligt dan een pure test van vingerkracht. In die laatste categorie zijn vergelijkbare waarderingen voor mij nog onhaalbaar. Maar laat ik vooral dit succes niet overanalyseren en gewoon blij zijn met de beklimming van een (voor mij) moeilijke boulder met fantastische bewegingen. Natuurlijk zijn de inspanningen van Frans en mij weer vastgelegd: