Winter!

Twee dagen na mijn vorige bericht, waarin ik klaagde over de uitzonderlijk natte weersomstandigheden, sloeg het weer om en is de winter eindelijk begonnen. Onmiddellijk stuurde ik een bericht naar Matt, een nabij Osnabruck wonende Brit die al een paar jaar lang in het Teutoburger Wald ronddoolt, zoekend naar bouldermogelijkheden. We hebben al een aantal maanden e-mail contact, maar een ontmoeting om samen te boulderen bleef door onze verschillende agenda's uit. Ditmaal was het raak en in de eerste droge week hebben we twee middagen samen geklommen. Matt bleek goed gezelschap te zijn en heeft me een aantal prachtige, afgelegen plekken laten zien met de karakteristieke Teuto massieven: stijl overhangd met vooral kleine randjes. Sterkte vingers krijg je hier wel. Eén boulder die eruit sprong, was Ruby, een prachtige technische 6C die meer vraagt dan brute vingerkracht. Ik ben erg blij met de beklimming ervan!

Vandaag ben ik echter alleen en kan ik me ongestoord op mijn eigen projecten concentreren. Het vriest dat het kraakt en de rotsen zijn kurkdroog. Perfect! Ondanks de grote hoeveelheid rotsen, hebben slechts twee boulders een bevestigde naam en waardering, beide op het Siamesische Zwilling blok. Een ervan spreekt me tot de verbeelding vanaf het moment dat ik hem zag. Geïntimeerd door de waardering heb ik hem nog nooit durven proberen. Vandaag is het tijd. Fata Morgana is een stijle - bijna horizontale - hoek in het schemergebied tussen 7A+ en 7B. Een grote gleuf aan de basis vormt een logische start en aan het einde zit een flinke bak in de bovenkant van de rots. Ertussen zit enkel een serie kleine vingergrepen. Doordat de boulder zo stijl is, kan ik elke pas vanaf de grond proberen.

Het Siamesische Zwilling blok, gefotografeerd met mijn telefoon.
Brak, maar beter dan geen plaatje toch? Fata Morgana loopt over
de overhangende hoek op de voorgrond.

Na een half uur proberen en puzzelen heb ik een sequence van 7 passen uitgewerkt, waarvan alleen de zesde nog niet lukt. Stuk voor stuk zijn ze moeilijk en erg fysiek. Wat een prachtige boulder! Ik kijk nog eens goed onder het dak en zie een klein randje. Als ik daar de binnenkant van mijn linkervoet tegen zet en daarmee probeer te klemmen, lukt ook de zesde pas misschien... Ik stap hier in en het lukt! De laatste pas kan ik er direct achteraan linken. Ik begin vertrouwen te krijgen in de haalbaarheid van dit project en probeer meer passen te linken. Na alle passen in series van twee of drie bewegingen te hebben herhaald, waag ik het erop: een all-in poging. De eerste drie passen gaan perfect. Nu het eerste verraderlijke moment: mijn rechtervoet moet los uit een heelhook en hoog geplaatst op een aflopende tree. Eruit zwaaien is einde oefening. Het lukt! Snel draai ik mijn gewicht erop voor de vierde pas die nu niet zo moeilijk meer is. Voor de vijfde beweging trek ik me dynamisch op en sla op het dode punt met links door naar een aflopend randje waar drie vingertoppen op passen. Ik vang hem perfect, maar voel mijn zwaartepunt naar buiten draaien en de druk op de vingertoppen minderen. Plotseling is hij er weer: ik hang nog! Nu de lastige zesde beweging: klemmen met de voeten, afblokken op het randje en een ondiep tweevingergat vangen met rechts. Het lukt weer, zou het echt gebeuren nu? Voor de laatste pas moet ik nog eenmaal een nieuw hakje leggen en alles geven om mijzelf omhoog te gooien naar de makkelijke uitklim. Maar de brandstof is op. In een fractie van een seconde loopt de energie uit mijn onderarmen en ik kan me met geen mogelijkheid meer vasthouden en val op mijn crashpad. Nu weet ik het zeker: ik kan deze boulder klimmen! In een roes begin ik ter voorbereiding van een volgende poging de greepjes weer schoon te poetsen. Plotseling zie ik bloed op mijn borstel. Het druppelt snel uit mijn vingertop, ik heb er op een scherpe greep een snee in getrokken. Langzaam dringt het besef door dat Fata Morgana vandaag niet meer geklommen wordt: pas als mijn vingertop weer voldoende geheeld is, kan ik dit greepje weer belasten. Wat was er opeens dichtbij!

Ik neem de tijd om op adem te komen en besluit een ander project op te zoeken, waarbij ik niet al teveel hinder van de snee zal hebben als ik hem dicht tape. Matt heeft me gewezen op een lijn die hij op de Dreikaiserstuhl heeft schoongemaakt, maar zelf nog niet heeft kunnen klimmen. Op een bijna verticaal, glad stuk wand (bijzonder atypisch voor de Teuto rotsen) zitten drie slechte slopers tussen een ondergreep beneden en een breuklijn een paar meter hoger. Met de fantastische wrijving dankzij de vrieskou moet het nu mogelijk zijn. In tegenstelling tot Fata Morgana is deze boulder niet bijzonder fysiek, dus ik kan er heel wat pogingen in doen zonder mezelf snel uit te putten. Die blijk ik ook nodig te hebben, maar na zo'n 20 keer vallen ben ik opeens boven. Toch nog een succes vandaag, ik kan voldaan naar huis. Ik voel me sterk, het harde trainen werpt zijn vruchten af. Als mijn huid hersteld is, ga ik terug naar Fata Morgana!