Een winter op plastic

Op de laatste dag van november bracht ik mijn laatste bezoek aan het Teutoburger Wald. Onverdienstelijk was het zeker niet, ik klom er drie nieuwe boulders rond 6C in het meterslange dak van de Sphinx. Eén ervan was beslist een klein juweeltje: een pure, krachtige boulder met een pas vanuit een heel-hook naar een ondiepe ondergreep, net groot genoeg voor twee vingertoppen en vanaf daar een flinke, dynamische beweging naar een positieve zijgreep. Na het fixeren hiervan was het een kwestie van beide voeten goed plaatsen voor een sprong naar de rand van het dak en vol overtuiging ervoor gaan. Prachtig! De sereniteit van de Wolfsschlucht was heerlijk. Urenlang zag ik niemand anders dan de groepen herten die regelmatig aan de overkant van het dal tussen de bomen door langs renden. In een rust tussen de inspanningen door beklom ik de heuvel tegenover de Sphinx en vond in een zijdalletje twee kleine, nieuwe massiefjes met nog meer goede bouldermogelijkheden. Des te zuurder is het nu dat ik sindsdien niet terug heb kunnen gaan vanwege de niet aflatende regenval in december en januari.

De winter - het boulderseizoen waar ik me zo op verheugde - heb ik dus binnen, klimmend op plastic doorgebracht. Een troost is zeker dat in december Enschede's eerste (en Nederlands tweede!) boulderhal zijn deuren heeft geopend. Met Cube heeft Herman Engbers zijn droom nagejaagd en het resultaat mag er zeker wezen. De troef om mij direct een maandkaart te laten kopen was de deelname aan de Hard Moves competitie. Het concept was mij voorheen onbekend, maar het was een goed besteedde maandkaart! Hard Moves is een in Duitsland georganiseerde competitie waar klimhallen hun eigen teams naartoe zenden. In een kwalificatie van ruim een maand wordt per hal gestreden om een positie te veroveren bij de beste tien boulderaars (minimaal drie dames) die de hal mogen vertegenwoordigen tijdens de finale in het Duitse Wuppertal op 3 maart. In Cube bestond de kwalificatie uit 60 aangewezen boulderproblemen - makkelijk tot heel moeilijk en elk één punt waard. Samen met Frans schreef ik me in en het bleek een perfecte motivatie om een maandlang heel erg hard onze best te doen in boulders op de grens van ons kunnen. En het was leuk! Zo leuk zelfs, dat ik besloten heb sportklimmen een jaar links te laten liggen en me meer op boulderen te gaan focussen. Ik ben verliefd geworden op het perfectionisme van boulderen, de explosieve intensiteit en absolute focus, de puurheid en agressie tegenover het enorme belang van subtiliteiten en details. Boulderen maakt sterk, zowel technisch als fysiek. Vorige week liep de kwalificatietermijn in Cube samen met mijn maandkaart af. Geheel onverwacht heb ik een vierde plek kunnen bemachtigen met 51 geklommen boulders. Ik mag in maart mee naar de finale en heb er zin in!

Met dank aan Michelle: enkele foto's in Enschede's eerste boulderhal: Cube.

Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat van gestructureerd trainen niet bijzonder veel sprake was: ik heb als een idioot een maand lang vol gas gegeven en dat heeft geregeld ook zijn terugslag op de vorm gegeven. Hoewel ik het (uiterst lastig objectief te maatstaven) gevoel heb dat ik sterker en technischer ben geworden en blessurevrij ben gebleven, lijkt het me verstandig even een beetje gas terug te nemen en weer met een schema te gaan trainen. Nu sportklimmen even van de agenda is, is het periodiseren van mijn training een stuk eenvoudiger geworden. Voorlopig ga ik experimenteren met cycli van vier weken waarin de intensiteit en het trainingsvolume laag beginnen en maximaal eindigen. Voor elke cyclus bedenk ik een paar aandachtspunten die wat extra aandacht krijgen. Tijdens de eerstkomende cyclus zullen dat een beter gebruik van momentum en een toename van compressiekracht worden. Elke week bevat drie trainingen in een klimhal (of bij beter weer natuurlijk een bezoek aan rots!), twee hardlooprondes met mijn onvermoeibare hardloopmaatje Cash, twee korte yoga-sessies om eindelijk wat te doen aan mijn hoge stijve-plank-factor, twee work-outs voor de spieren in de core, voor de antagonisten die tijdens het klimmen niet genoeg aan bod komen en voor de stabiliteit van het schoudergewricht en tot slot de nieuwe troef die mijn zwakke open hand grip moet verbeteren: twee korte sessies op mijn nieuwe trainingsbord. Dat laatste wordt een kwestie van geduld: veel meer dan korte sessies trekken mijn ellebogen nog niet zonder stuk te gaan. Ik merk wel hoe snel (of langzaam) ik de belasting kan opbouwen. Er is genoeg te doen lijkt mij en om mijzelf een beetje te prikkelen en gemotiveerd te houden heb ik mijzelf een doel gesteld voor het jaar 2012: een 7B boulderen op rots. In de woorden van Patxi Usobiaga: 'ik heb geen uitzonderlijk talent, ik moet keihard trainen voor resultaat. Mijn talent is een masochistisch te zijn.'

De kunst van motivatie om langdurig gedisciplineerd door te blijven trainen is continu jezelf het beeld voor te houden van de klimmer die je wil worden. Goddank staat het web vol met beeldmateriaal dat helpt, zoals bijvoorbeeld deze film vol prachtige boulders in Fontainebleau. Ik kan haast niet wachten om er zelf heen te gaan!