Terug naar Nangijala

Mijn eerste bezoeken aan het Ruhrtal waren allemaal aan een klein gebiedje met de naam 'Nangijala', destijds het enige gebied dat ik er kon vinden. Omdat ik er alle lage zevendegraads boulders inmiddels heb afgegraasd, heb ik mijn aandacht op het volgende gebied gericht (zoals te zien in de vorige video). Frans is er echter maar één keer meegeweest en wilde graag nog eens terug om een appeltje te schillen met een vermoeiende 7A die hem toen niet wilde lukken. Op een zonnige middag met een temperatuur rond het vriespunt en een ijskoud windje was ik snel overtuigd om nog eens naar het beschutte, op het zuiden gerichte Nangijala terug te gaan.

Frans maakte het nog even spannend, maar wist na een stevige strijd te winnen van 'Im Land des schwarzen Goldes' 7A. Bovenaan mijn wenslijst stond 'Das Glasperlenspiel', door Daniel Pohl geopend als een 7C en sindsdien (voor zover ik weet) nooit meer herhaald. Een makkelijkere uitklim van deze boulder klom ik een maand terug al (ik maakte er deze video van) en waardeerde ik voorzichtig af (van 7B+) naar 7B, mijn eerste. De oorspronkelijke uitklim heeft een klein verschil in definitie van het probleem, met grote gevolgen voor de oplossing ervan. De bedoeling is om links te blijven van een groot blok aan de rechter kant van het dak, dat in de makkelijkere variant als trede wordt gebruikt om de laatste mantelbeweging te maken. Met een goed geplaatste knie werd deze daardoor vrij eenvoudig. Nu moest het gebeuren met een klein, onhandig hoog gelegen randje als trede en daardoor ook een greep minder. De eerste helft van de boulder - met een lastige traverse over een moeilijk vast te houden afloper - blijft onveranderd; de tweede helft is volledig anders en bleek een flink stuk moeilijker te zijn: zonder meer de crux van de boulder.

Lang verhaal kort: het lukte uiteindelijk om 'Das Glasperlenspiel' te klimmen en vanwege dit snelle succes haal ik er voor mijzelf - net als bij de makkelijke uitklim - een plusje af en schaal ik de boulder in op 7B+. Daar moet bij gezegd worden dat het vooral een test van de rompspieren is, iets dat mij veel meer ligt dan een pure test van vingerkracht. In die laatste categorie zijn vergelijkbare waarderingen voor mij nog onhaalbaar. Maar laat ik vooral dit succes niet overanalyseren en gewoon blij zijn met de beklimming van een (voor mij) moeilijke boulder met fantastische bewegingen. Natuurlijk zijn de inspanningen van Frans en mij weer vastgelegd:

Drie sessies in Avalonia

Om de stroom van videos een beetje te beperken, heb ik het beeldmateriaal van drie middagen aan de rotsen opgespaard en samengevoegd in één filmpje. Het resultaat kan je hieronder bewonderen! Eén middag trotseerde ik met Frans het barre winterweer, één koude - maar zonnige - middag was ik er alleen met Cash en tijdens de derde middag deelden Frans, Cash en ik een heerlijke kortstondige golf van lente samen met dé Ruhrtal local: Daniel Pohl. Hij ontwikkelde min of meer alleen de meeste gebieden en voorzag alle boulders van veilige landingen door met niets meer dan een fiets en een rugzak reuzachtige terassen onder de rotsen aan te leggen. Dankzij zijn inspanningen kan ik er ook alleen boulderen, zonder mij zorgen te hoeven maken over het breken van mijn nek in een ongecontrolleerde val zonder spotter. Daniel is fantastisch gezelschap, onvermoeibaar enthousiast en houdt geen moment op met praten. Een erg geslaagde middag dus!

Ik heb geprobeerd de video iets flitsender te editen en het tempo wat hoger te leggen. Desalniettemin is het mijn langste video tot nu toe geworden. Het was veel werk en het vereiste een hoop verschillende cameraposities. Hopelijk was het alle moeite waard... Het resultaat geeft in ieder geval weer een mooi beeld van een drietal bouldersessies in het Ruhrtal. Hoogtepunten: de dakboulders in de Katla Cave, 'Mesa Verde' en de flash van 'Frau Mahlzahns Lippenrit'. Bovenal zijn er nog drie boulders (niet in de video te zien) die ik ondanks enige inspanning nog niet kon uitklimmen... Toch maar weer een keer terug dus!

Geen HardMoves, wel harde moves!

De HardMoves competitie zit erop en in het sterke deelnemersveld is het me net niet gelukt om de selectie voor de finale te halen. Ik zag het al wel een tijdje aankomen en was ruim voor het einde de motivatie al een beetje verloren. Het was des te meer een reden om veel buiten te gaan klimmen als de kans zich voordeed. In de afgelopen twee weken ben ik twee keer in een nieuw gebiedje in het Ruhrtal geweest, eenmaal met Frans (het was te koud voor Cash) en eenmaal met Cash alleen. Op een heuvelrug liggen daar in het bos diverse massiefjes met vooral steil overhangende boulders. Het zandsteen van het Ruhrtal is sterk gelaagd en vooral afgegraven. Van natuurlijke verwering is dus weinig sprake en door de afwisseling van sterke, compacte lagen en zachtere lagen zijn vaak grote daken van mooie kwaliteit gesteente ontstaan.

Een absolute highlight is de 'Katla Cave': een groot, horizontaal dak vol diepe barsten. De atletische stijl van klimmen draait meer om lichaamsspanning, hand- en voetverklemmingen en explosieve kracht dan om kleine randjes fixeren en is me helemaal op het lijf geschreven. Tijdens het eerste bezoek klommen Frans en ik in het dak vrij vlot de boulder 'Shelob' 7B. Aangemoedigd door dat snelle succes zette ik mijn zinnen tijdens het tweede bezoek op het langere en zwaardere 'Black smoke, white wings', volgens de database een 'solide 7B+' sinds een belangrijk, groot blok volledig uitgebroken is. Rond die plek bleken ook de cruxbewegingen te zitten en in eerste instantie voelden ze volkomen onmogelijk. Na een half uur puzzelen en proberen vond ik echter de juiste voetverklemming en kon ik de crux na wat oefenen consequent herhalen. Het eerste deel van de boulder bleek ook nog zwaar te zijn, maar sleet er met wat oefenen vrij vlot in. Toen ik er na een kwartiertje pauze doorheen klom, wist ik tot mijn eigen grote verbazing de crux ook efficiënt en zonder fouten uit te voeren en liet ik mij de beklimming niet meer ontglippen. Wat een verrassing en wat een geweldig gevoel!

Ik wil jullie de filmbeelden van deze boulder niet onthouden - ben er zelf veel te blij mee - en heb een video van de volledige boulder gemaakt. Binnenkort volgt een video met meer boulders - door mij en door Frans - in een hoger tempo, maar hier is alvast Black smoke, white wings: