vrijdag 14 juni 2013

De 7c vloek

Mijn geduld wordt stevig op de proef gesteld in mijn pogingen om weer een 7c te klimmen. Ruim een jaar terug klom ik in Berdorf met 'Apocalypse' mijn enige tot nu toe. Een nuancering daarbij is dat die route voor mijn gevoel meer een 7b+ is dan een 7c, zeker nu ik er een aantal serieus heb geprobeerd te klimmen. Nadat 'Geheime Liebe' in de Ith twee keer net niet lukte (gevallen op laatste, niet supermoeilijke pas), voegde ik er in de afgelopen weken nog drie aan toe...

Berdorf
Bijna negen maanden na het laatste weekendje Berdorf begin ik het na een winter lang boulderen te missen. Als Frans de laatste hand aan zijn thesis heeft gelegd, laten we er dan ook geen gras over groeien en karren we erheen. De verwachtingen zijn laag: Frans is leeg van het uitputtende schrijfproces, ik ben vermoeid door de hoge druk van mijn eigen werk. Al zouden we enkel op zaterdagavond traditiegetrouw een 'große Calzone auf Stein' eten en verder uit elke route komen vallen, teleurstelling is uitgesloten. 

Na drie opwarmers zoeken we toch wat moeilijks op. Ik heb mijn oog laten vallen op 'Hypertonus' 7b, een combinatie die na de boulderachtige inklim van 'Sisyphe' 8a+ in het dak van 'Parapluie' 7a traverseert. Hoewel er nergens een echt moeilijke pas in zit, blijkt het geheel nog verrassend verzurend te zijn. Na het uitwerken van het begin trek ik een poging en tot mijn eigen verbazing strand ik pas op de laatste lastige beweging over dakrand van Parapluie, omdat ik niet zie waar ik heen moet en te vermoeid ben om nog te kunnen blijven hangen en zoeken. Ik had dus toch het dakje even moeten uitwerken... Het is al twee jaar terug dat ik de route klom (toen mijn tweede 7a) en ik blijk veel vergeten te zijn. De pogingen die volgen, gaan slechter en ik kom niet weer op hetzelfde punt. Als ik de volgende dag de route zonder veel moeite in de eerste poging klim, is het duidelijk dat ik dus - alweer - teveel pogingen in te korte tijd heb proberen te trekken.

Frans - die de eerste dag gebruikt heeft om eerst Parapluie maar weer eens te herhalen - stort zich tijdens de tweede dag ook op Hypertonus. In zijn laatste poging (eigenlijk niet zo toevallig als je er even over nadenkt...) klimt hij hem ook uit. In de tussentijd heb ik een verlenging uitgewerkt die er een extra stukje verzurend overhangklimmen voor plakt: 'Crosstown Traffic' 7c. De bewegingen gaan allemaal vrij makkelijk, maar als ik vervolgens probeer het hele ding door te linken, merk ik al vrij snel dat het scherpe er bij mij al af is en ik er de energie niet voor over heb. Projectje voor een andere keer dus, zeer zeker goed te doen! In plaats van nog een vermoeiende poging te doen, stap ik in 'Undercover Angel' 7c, een boulderachtige route die al vaak mijn aandacht getrokken heeft. Na wat puzzelen en stoeien heb ik alle bewegingen gemaakt en ben ik boven. Wat een fantastisch ding! Een serieuze poging zit er niet in, maar de eerst volgende keer dat ik terug ben, staat Undercover Angel bovenaan de to-do lijst. Voordat we vertrekken, komen twee locals langs om Sisyphe te bekijken. Ze vertellen dat zo'n twee weken terug een cruciaal randje uit de crux is gebroken. Of de route nog klimbaar is, moet dus weer blijken... Makkelijker zal hij niet geworden zijn. Is mijn droomproject misschien niet meer?

Teruggaan gebeurt sneller dan verwacht, het volgende weekend al. Michelle, Esther en de honden komen ditmaal mee om te wandelen in het prachtige Müllertal. Het is meteen een prima gelegenheid om onze nieuwe megatent te testen. Zaterdag begint zonnig en Frans en ik warmen kort op, voordat we ons richting Undercover Angel begeven. Het uithangen van de setjes gaat moeizaam. Na een aantal meters overhang klimmen volgt de eerste crux en het kost mij heel wat pogingen om er weer doorheen te komen. Frans geeft na een paar pogingen al op en richt zich in plaats daarvan op Crosstown Traffic, aanzienlijk minder moeilijk in de bewegingen, maar meer continu. Als ik uiteindelijk toch op het kleine balkonnetje halverwege Undercover Angel beland (erop komen is de crux), lukt de rest van de route vrij eenvoudig. De dyno vanaf het balkon (meer eng dan moeilijk) lukt direct en de krachtige, boulderachtige passen door de overhang erna gaan ook goed.

Maar als het tegen het einde van de middag gaat onweren, hebben Frans en ik allebei onze route nog niet geklommen. Zondag is Berdorf verlaten, er is - behalve Frans en ik - geen klimmer te vinden. Jammer dat het er wel bij regent... Dat blijft het de hele dag doen en de routes worden klammer en klammer. Een grote greep onderin Uncercover Angel - net voor de crux - is zelfs zijknat en de crux blijkt met klamme grepen en natte handen bijna onmogelijk om te doen. Teleurgesteld halen we onze routes leeg en keren we vroeger dan ooit terug naar Nederland.

Teuto
Vorig jaar klom ik met 'Alien' Teuto's moeilijkste bekende route (er zijn enkele combinaties, variaties en verboden routes die even moeilijk of moeilijker zijn) en op deze blog bracht ik al even de bestaande discussie op over de waardering van de route: volgens sommigen een 7c (Duitse 9) die moeilijk voor de graad is, volgens anderen een 7b+ (Duitse 9-). Ik gaf de route vorig jaar een 7b+, maar klom daarbij via de linker zijkant van de wand naar de crux. Dit ligt enigszins buiten de hakenlijn en een directe inklim strak over de hakenlijn is beduidend moeilijker. Mijn vermoeden is dat de onenigheid over de waardering van Alien vooral gerelateerd is aan de definitie van de route die men hanteert. Via de linker zijkant bestaat de moeilijkheid van de route uit twee knetterharde passen met een goede rust ervoor. Een directe inklim voegt een aantal moeilijkere passen toe die - nu zonder rust - naar de crux leiden.

Hoewel in mijn topo geen definitie staat vermeld, staat in de oudere topo expliciet 'direkt über Hakenlinie' vermeld. Teuto local Andreas (die veel moeilijks geklommen heeft en over het algemeen strak en laag waardeert) schrijft in een discussie in een Duitse database verder dat Alien zonder de linker zijkant 'ein glatter Neuner' is. Mijn gok is dat klimmers die een moeilijke 7c claimen de directe inklim hebben geprobeerd en dat klimmers die 7b+ claimen net zoals ik vorig jaar langs de linker zijkant zijn geklommen. Hoog tijd om het zelf maar eens te gaan vergelijken dus! Dat doe ik samen met Erik, die - na een aantal jaren amper rotsen aangeraakte te hebben - graag weer eens iets echt moeilijks wil voelen. We klimmen warm (en vermoeid...) op de Königstein, waar ik weer twee toffe variaties rond 7a+ aan mijn lijst van beklimmingen toe weet te voegen.

We begeven ons naar Alien en bekijken hoe een directe variant gedefinieerd zou moeten zijn. Ter hoogte van de derde haak ontspringt uit de linker zijkant nog een horizontale barst met wat greepjes. Omdat ook deze duidelijk buiten de hakenlijn ligt en met wat fantasie deel uitmaakt van de zijkant, elimineren we deze uit de route. Via twee grote sloper gaten moet je dan de crux inklimmen. Een klein zijgreepje net linksboven zo'n gat hoort voor mijn gevoel wel bij deze lijn, Erik gaat echter zo ver dat hij ook deze nog elimineert en in plaats daarvan kiest hij ervoor een slechter randje rechts van de beide gaten te gebruiken. De oplossing lijkt wat moeilijker, maar voelt voor hem puurder. De passen erna blijven in beide gevallen echter duidelijk de crux: hoog opkomen in een ondergreep (erg krachtig) en een klein rotrandje vastpakken met rechts. In deze positie moeten de voeten omhoog naar treden die eigenlijk net op de verkeerde plek zitten om de noodzakelijke sprong te maken en over te kruizen naar een dikke bak, die toch wel erg ver weg zit. Na wat prutsen kunnen we allebei de bewegingen maken, maar we klimmen de route allebei niet meer uit.

Een tweede sessie - drie dagen later - wordt voor mij een ramp. Erik klimt Alien in zijn eerst poging uit en kan in de crux met zijn sterke vingers en lange lijf zo ver doortrekken aan het kleine greepje dat hij de kruispas bijna statisch kan maken. Ik mis die vingerkracht en moet voldynamisch gaan. Ik val. En ik val weer. Tot overmaat van ramp verlies ik de focus en verpruts ik de inklim een aantal keer. Ik verkramp bij het inklippen van het setje vlak voor de crux, bang voor de val. Met links heb ik een sloper vast waarin ik hoog op moet komen om te klippen. Ik voel de hand langzaam glijden en de wetenschap dat ik op het moment van klippen genoeg touw uitneem om een val tot de grond te kunnen maken, blokkeert me. Mijn linkerarm is al volgelopen voordat ik aan de crux begin... Als de focus weer terugkeert en de bewegingen (en het klippen) weer strak en snel lopen, is het stukje pure kracht dat nodig is voor de crux op en kom ik er niet meer doorheen. 

Na twee sessies is Alien direkt nog steeds een project. Wat betreft de waardering: moeilijk is het zeker... Vergeleken met Undercover Angel, Crosstown Traffic en Geheime Liebe kan het zeker een 7c zijn. Crosstown Traffic en Geheime Liebe zijn zonder meer makkelijker, Undercover Angel is wellicht een tandje moeilijker, al is de cruxpas van Alien de lastigste. Wat ze alle vier gemeen hebben, is dat ik ze niet heb kunnen uitklimmen en moest afdruipen met het gevoel dat dat in iedere poging had kunnen (moeten?) gebeuren. 7c is moeilijk en mijn tweede 7c laat nog even op zich wachten. De wetenschap dat er vier zijn binnen een paar uur rijden die ik goed heb uitgewerkt, goed binnen de mogelijkheden liggen en in principe in de eerste poging al kunnen lukken doet mijn vingers jeuken...