No Rest for the Obsessed!

De laatste sessie in het Pliseetal was een ware aanfluiting: de 6c+ 'No Hand Rest' lukte tot drie maal toe niet. Het had vooral met mentale zwakte te maken: bij het minst of geringste gaf ik op. Motivatie en vechtlust om door te klimmen kon ik niet vinden. Als het aan het tropische weer lag, zal het vandaag niet beter gaan. Het is misschien nog wel warmer... Desalniettemin zijn Erik en ik vol goede moed naar het Teutoburgerwald gereden voor nog een avondje in het Pliseetal. We willen opwarmen in wat een makkelijke 5c moet zijn, maar Erik stapt in de verkeerde route en we beginnen met een pittige 6a+ met een bouldercrux op kleine randjes direct onderin en een enge mantelbeweging - natuurlijk een stuk boven de laatste haak - verderop. Eenmaal terug op de grond vinden we onszelf opgewarmd en stap ik No Hand Rest weer in. In tegenstelling tot de andere routes onder het grote dak van sector 'Monster' is ook het lagere deel van de route lastig. De technische crux zit al halverwege met een paar grote bewegingen aan kleine greepjes, waarbij de juiste voetplaatsing cruciaal zijn. Hij gaat soepel vandaag. Even uitschudden en daarna zet ik aan om over de zijkant van het grote dak te mantelen. Klaar! Was dat nou zo moeilijk de vorige keer?

Aangemoedigd door dit succes probeer ik samen met Erik 'No Rest for the Wicked' te klimmen. Het is een variatie op No Hand Rest die na de technische crux daarvan niet via de zijkant van het dak 'ontsnapt', maar er recht doorheen gaat om tot slot over een ronde buik het dak uit te klimmen (altijd lastig, omdat je je voeten en treden niet meer kan zien als je om zo'n buik heen gevouwen staat). Matt opende de route een paar weken geleden en suggereerde 7a/7a+ als waardering. In Teuto is dat over het algemeen niet makkelijk en het pofverbod helpt daarbij niet. In de eerste poging lukt de route me dan ook niet. De (voor Teuto) lange aaneenschakeling van moeilijke beweging op vooral ronde grepen blijkt niet geheel onverwacht flink verzurend te zijn en het zoeken naar de juiste grepen en bewegingen kost me de kop. Poging twee gaat echter onverwacht goed en ik klim No Rest for the Wicked al uit. Erik doet vlak voor mij hetzelfde en voelt daarna nog even voorzichtig in de knetterharde combinatie 'Stamina' die diagonaal door het volledige dak heen gaat, ook weer vanuit de crux van No Hand Rest. Het lijkt erg moeilijk, onmogelijk haast bij deze hoge temperaturen en omdat het alweer donker begint te worden, laten we het erbij. Ik ben dik tevreden, de zwakke vorige sessie is vandaag mooi rechtgezet!

Een andere tropische avond neem ik de honden nog een keer mee boulderen. Echt moeilijk boulderen wil met de hitte niet, maar het is heerlijk om een avond buiten te zijn en rots te voelen. Waarom zou ik nu in hemelsnaam plastic gaan trekken in een minstens zo warme, stoffige hal? Ik heb er een klein filmpje van gemaakt: