Soms gaan dingen sneller dan je verwacht. In het vorige bericht stelde ik mij het doel om in dit boulderseizoen 7C te boulderen. Gisteren deed ik het al...
Samen met Erik en Vienna benut ik de laatste vrije vakantiedag voor de eerste bouldersessie van 2014, in Avalonia. De weersvoorspellingen zijn wankel, maar we vertrouwen erop dat de stevige wind de daken droog zal houden. Ons rotsvaste vertrouwen wordt beloond met zonneschijn bij aankomst. Bij de Katla Cave is Daniel Pohl al druk bezig het terras onder de boulders uit te breiden en een beschutte vuurplaats aan te leggen. In het dak hangt Arthur, een sterk Duits jeugdtalent, vechtend met de bewegingen van de boulder die ik vandaag hoop uit te werken: 'Schattenläufer'. Het blijkt de derde dag (op een rij) te zijn waarin hij probeert de boulder te bedwingen, tot nu toe zonder succes. Ik schaal mijn verwachtingen direct wat verder naar beneden.
Schattenläufer werd afgelopen voorjaar door Jonas Winter geopend als een 7C+. Nadien is een greep in het dak wat beter geworden, waardoor de waardering door herhalers is bijgesteld naar 7C. De moeilijkheid van bewegingen zit vooral in de fysieke aard ervan. De grepen zitten ver uit elkaar en er is veel lichaamsspanning en compressiekracht nodig om ze vast te houden. Na wat opwarmen probeer ik de individuele passen te maken. Al snel kan ik ze allemaal: na diverse andere boulders in het dak van de Katla Cave geklommen te hebben, begin ik de krachtige stijl aardig door te krijgen en heb ik de juiste voetplaatsingen en -verklemmingen snel gevonden. Serieuze pogingen trekken dan maar... In de tussentijd valt Arthur nog een aantal maal en nemen zowel zijn vermoeidheid als frustratie flink toe. Vienna snapt maar weinig van zijn wanhoopskreten en loopt er naartoe om te vragen wat er aan de hand is. Mijn eerste poging gaat goed. Twee zware passen lukken, maar dan zet ik niet hard genoeg aan en haal ik de volgende greep niet. Ik neem een korte rust en probeer het nog eens. Dit keer vang ik de greep wel. Even komen mijn voeten los, maar ik weet mijn positie snel te herstellen. Een vlaag van optimisme overwelmt me dan: plotseling weet ik zeker dat deze poging gaat lukken. Ik voel me sterk, ik voel geen vermoeidheid en geen pijn meer. Resoluut klim ik door en voor ik het zelf besef bereik ik aangemoedigd door Daniel de eindgreep.
Binnen een kwartier heb ik het doel gerealiseerd waar ik een lange, zware strijd voor verwachtte. Het ging zo makkelijk, dat het bijna als een anticlimax voelt. Maar als Erik na wat proberen bevestigt dat de bewegingen erg moeilijk zijn, Arthur na nog een aantal pogingen de strijd voor vandaag op moet geven en ik op bijna elke pas val als ik de boulder wil herhalen voor een video, begin ik er ook in te geloven: ik heb weer een doel gehaald! Het zet me aan het denken: na drie maanden amper klimmen, flash ik tijdens mijn eerste rotsbezoek voor het eerst 7A+ en boulder ik een paar dagen later mijn eerste 7C. Kennelijk kan je van een rustperiode op het juiste moment ook sterker worden. Maar wanneer dat juiste moment is...
Binnen een kwartier heb ik het doel gerealiseerd waar ik een lange, zware strijd voor verwachtte. Het ging zo makkelijk, dat het bijna als een anticlimax voelt. Maar als Erik na wat proberen bevestigt dat de bewegingen erg moeilijk zijn, Arthur na nog een aantal pogingen de strijd voor vandaag op moet geven en ik op bijna elke pas val als ik de boulder wil herhalen voor een video, begin ik er ook in te geloven: ik heb weer een doel gehaald! Het zet me aan het denken: na drie maanden amper klimmen, flash ik tijdens mijn eerste rotsbezoek voor het eerst 7A+ en boulder ik een paar dagen later mijn eerste 7C. Kennelijk kan je van een rustperiode op het juiste moment ook sterker worden. Maar wanneer dat juiste moment is...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten