Vrijdag de dertiende, een perfecte dag om het lot te tarten en 'Die Eisheiligen' te bedwingen, de boulder die me ruim een jaar geleden hardhandig uitspuwde en de dag abrupt met een gebroken enkel deed eindigen. 's Ochtends vroeg rijd ik met Cash en twee crashpads achterin de auto richting de Eifel. Om half 11 komen we aan bij Glees en van de voorspelde zon is weinig te bekennen. Dondert niet, ook in de schaduw kan ik klimmen. Als het maar droog is. Bepakt met een rugtas, cameratas, statief, twee crashpads en met een trekkende Cash aan de lijn - de muisjes schieten immers over het pad - krabbel ik de heuvel op richting het Bleausard blok. Vorig jaar klom ik daar al de prachtige gelijknamige 6A boulder, maar kreeg ik mijn kont niet van de grond in de lastiger (6B+) zitstart. Tijd voor een herkansing dus. Als ik het blok eindelijk zie liggen, lijkt de bovenkant ervan nogal vochtig. Met de voorspelde zon zou dit snel verdwijnen, maar tot overmaat van ramp wordt de lucht juist donkerder en begint het licht te regenen. Daar zullen de blokken wel niet droger van worden...
Maar ik laat me niet uit het veld slaan - ik ben hier nu verdomme - dus ik begin koppig aan de zitstart van Bleausard. Gelukkig ligt de zijkant van het blok uit de regen en zijn de grepen droog. Na wat zoeken lukt het me om van de grond te komen en sleep ik mij het 6A restant in. Even vergeet ik hoe lastig deze nog is en dat wordt onmiddelijk bestraft: ik sta weer op de grond. De topo waarschuwt expliciet voor de pittige waarderingen in Glees en daar word ik in de eerste boulder weer hardhandig aan herinnerd. In de volgende poging doe ik beter mijn best en kom ik aan bij de top, die drijfnat blijkt te zijn. Ik denk echter alleen maar aan het uitklimmen van dit probleem en werk mezelf verder omhoog. Pas als mijn middel ter hoogte van de rand is en ik me aan twee gladde, ronde randjes vast probeer te houden, dringt het tot me door in welke situatie ik me gewerkt heb. Ik ben al te hoog om nog gecontrolleerd eraf te springen - ik ga vandaag geen enkels breken - maar als ik uitglijd tijdens de laatste bewegingen, maak ik een nog veel ongelukkiger val, vier meter omlaag. Doorgaan dan maar en niet vallen. Ik schuif op mijn buik over de rand totdat ik er een knie op kan werken en eindelijk bij de eerste fatsoenlijke greep kan. Het is wellicht de lelijkste topout die Bleausard ooit gezien heeft, maar ik haal opgelucht een aantal keer diep adem en ben alleen maar blij dat ik veilig boven ben. Geen natte topouts meer vandaag!
Die belofte houd ik als ik voor mijn dagdoel 'Die Eisheiligen' sta. Het is inmiddels opgehouden met regenen, maar de top is duidelijk erg nat en water sijpelt door de verticale breuklijn die de helft van de boulder gestalte geeft. De dag is nog lang en hopelijk gaat de zon alsnog schijnen. Ik zal dan vanmiddag nog eens kijken of de rots droger is. Gelukkig is mijn wenslijst voor vandaag langer en de volgende boulder - 'Flash Gordon' (6C+/7A) - is op één greep na droog. Na vijf minuten knoeien met pof, een doek en een borstel heb ik ook die droog genoeg. Ik bedenk hoe ik de boulder wil klimmen en zet mijn camera en statief optimistisch neer voor de flash poging. Dat blijkt natuurlijk een kansloze onderneming te zijn. Hoewel de eerste passen goed gaan, gaat het mis op een verre pas naar links. Ik gooi mijn lichaam opzij naar de greep toe, maar mis en zwaai als een draaideur van de rots en land als een zak aardappelen horizontaal op de crashpad. Aan de moeilijkere tweede helft - een paar compressiebewegingen en een lastige slotpas - ben ik niet eens toegekomen. Als ik de tijd neem om de bewegingen te oefenen, lukt de verre pas naar links vrij vlot. De coördinatie voor de laatste beweging laat langer op zich wachten. Pas na een flink aantal pogingen lukt het me om vanuit een compressiepositie met een hand en een hak de dynamische beweging omhoog te maken zonder naar achteren te vallen. De rest is eenvoudig en even later is Flash Gordon binnen.
De volgende boulder op mijn lijst ligt in een andere sector die volgens de kaart in de topo direkt naast deze ligt. Daar blijkt weinig van te kloppen en na wat dwalen besluit ik eerst maar eens zonder mijn crashpads op zoek te gaan. Cash vindt het een topbesluit: drie keer op en neer door het bos wandelen, waarbij we twee keer een groep herten weg zien rennen. Als we een uur later samen in het zonnetje zitten te lunchen en wachten tot 'Extasy' (6C+) opgedroogd is, kan zijn dag al niet meer stuk. Erna is de boulder inderdaad droog en begin ik aan mijn flash poging. Extasy begint vanuit een zitstart en de staande start krijgt 'slechts' een 6B waardering. Als ik dus zonder veel moeite door het begin heen klim, krijg ik goede hoop voor de flash. Maar helaas blijkt de moeilijkheid voor mij toch echt in het 6B gedeelte te zitten en het kost me een aantal pogingen om de juiste bewegingen te vinden. Daarna lukt de hele boulder vlot. Het is een prachtig ding, omhoog traverserend over een steile hoek, en zeker wat eenvoudiger dan Flash Gordon.
Hoewel er meer op mijn to-do lijst staat, klim ik in deze sector allen nog een leuk 6A traversetje - 'Kalaschnikow' - en maak ik een aantal filmopnamen van Cash en mij. Hij natuurlijk blij en ik kan straks hopelijk een leuk filmpje van de dag in elkaar zetten. We lopen daarna weer terug naar Die Eisheiligen. De top ziet er droog uit, maar de breuklijn is nog steeds erg nat. Koppig doe ik toch twee pogingen, maar het vocht speelt me parten. Ik merk ook dat de beste energie wel op is en met pijn in het hart besluit ik Die Eisheiligen weer onbedwongen achter te laten: 0-2... Opeens bedenk ik me dan dat ik vorig jaar nog een boulder geprobeerd heb die me toen niet lukte: 'Plattenfäx' (6B+), volgens de topo één van de eerste boulders van het gebied. Vandaag lukt hij vrij snel zonder al teveel moeite en op mijn eigen aparte manier: door een keer flink af te blokken kan ik twee bewegingen op erg kleine, klamme greepjes min of meer overslaan.
Hoewel er meer op mijn to-do lijst staat, klim ik in deze sector allen nog een leuk 6A traversetje - 'Kalaschnikow' - en maak ik een aantal filmopnamen van Cash en mij. Hij natuurlijk blij en ik kan straks hopelijk een leuk filmpje van de dag in elkaar zetten. We lopen daarna weer terug naar Die Eisheiligen. De top ziet er droog uit, maar de breuklijn is nog steeds erg nat. Koppig doe ik toch twee pogingen, maar het vocht speelt me parten. Ik merk ook dat de beste energie wel op is en met pijn in het hart besluit ik Die Eisheiligen weer onbedwongen achter te laten: 0-2... Opeens bedenk ik me dan dat ik vorig jaar nog een boulder geprobeerd heb die me toen niet lukte: 'Plattenfäx' (6B+), volgens de topo één van de eerste boulders van het gebied. Vandaag lukt hij vrij snel zonder al teveel moeite en op mijn eigen aparte manier: door een keer flink af te blokken kan ik twee bewegingen op erg kleine, klamme greepjes min of meer overslaan.
De namiddagzon is heerlijk en ik wil voor we gaan nog één niet te moeilijke boulder doen die lekker in de zon ligt. 'Clever and smart' blijkt aan deze eisenlijst te voldoen. Een 5C, dus die moet ik zonder veel moeite kunnen flashen. Niet dus: in de tweede pas draai ik al weg en sta ik direct op de grond. De tweede poging gaat niets beter, net als de derde... Pas als ik daarna besluit om voor een dynamische oplossing te gaan, een slechte greep over te slaan en te springen naar een betere lukt het. Ben ik veel vermoeider dan ik denk, zijn de waarderingen hier zo hard of ben ik gewoon aan het knoeien en kies ik een 6B oplossing voor een 5C probleem? Ik beantwoord die vraag gewoon maar even niet... Het is bijna etenstijd en we hebben nog een lange terugweg voor de boeg. Tijd om in te pakken en weer naar de auto te wandelen dus. Cash is opgewekt en ik ben blij met een mooi lijstje beklimming en een volle geheugenkaart met video-opnamen om thuis mee aan de slag te gaan. Topdag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten