Dat de maand maart ondanks een hoge werkdruk niet onverdienstelijk verliep, beschreef ik al voordat ik in het laatste weekend van de maand naar de Ith vertrek met een flinke vertegenwoordiging van boulderend Enschede. Samen met René, Irene, Jeroen, Thijs, Maria, Wiep en Frans reis ik naar het grote kalkstenen dak 'Pferdestall' om er nog een aantal mooie beklimmingen aan toe te voegen. In de eerste indruk lijkt het massief weinig gelegenheid voor halfbakken 'genotsklimmen' te bieden en een blik in de topo bevestigt dat vermoeden: naast een paar verdwaalde 5'jes en 6'en begint de pret bij 7A. Na wat vlot opwarmen in een drietal makkelijker boulders zet ik mijn zinnen op 'Extra', een 6C door een minder lang deel van het dak met een stevige schouderpas aan het einde. Dat kan ik, dus ik lees goed in en ga voor de flash. En die lukt, zonder veel moeite zelfs! Het succes moedigt me aan om de grens op te zoeken en ik probeer de direkte inklim van dezelfde boulder: 'Extra direkt' 7A+. Via een lastige, lange pas vanaf een slechte ondergreep naar de dakrand gaat deze lijn naar de uitklim van Extra. Tien minuten later heb ik de boulder geklommen en doet Frans het dunnetjes over. Erg leuk, motiverend ook, maar in mijn boekje echt geen 7A+. Ongeveer tegelijkertijd maakt Jeroen - in een opwarmer - een ongelukkige val en komt met zijn voet tussen twee crashpads. Zijn enkel klapt dubbel en de snel opkomende zwelling verraadt al gauw dat zijn enkelbanden een tik hebben gekregen. Boulderen zit er voor hem niet meer in dit weekend. Een jaar terug overkwam mij hetzelfde en ik weet nog goed hoe ellendig ik me toen voelde... Jeroen blijkt echter een optimist te zijn en we zullen hem de rest van het weekend geen moment horen klagen.
Ik verhuis een aantal crashpads naar 'Haschisch Royal' 7A, volgens de topo een must do met een mooie dyno. Het blijkt een mooie, pure lijn te zijn: vanuit de instap direct ver het dak in op een kleine zijgreep, overkruizen naar een redelijke twee-vinger pocket en dan schrap zetten voor de sprong naar de dakrand. Mijn eerste poging valt me niet tegen, maar ik faal - zoals verwacht - in de sprong. Springen zit nu eenmaal niet zo lekker in het repetoir van een klimmer die veel te statisch beweegt... In de derde poging heb ik hem echter bijna, maar glijd ik door de zwaai van mijn lichaam met mijn hand weer uit de greep. Met een beetje jaloezie kijk ik daarna toe hoe Frans de pas daarna met zijn lange armen min of meer statisch maakt. Mijn pogingen die volgen, worden alleen maar slechter. Gelukkig is er morgen nog een dag, dus ik laat Haschisch Royal even voor wat het is en we proberen de boulder ernaast: 'Sonnenschien im Paradies' 7A. Deze blijkt weer een stuk makkelijker te zijn en in mijn derde poging klim ik hem. De rest van de dag heeft voor mij en de rest geen output meer en we verplaatsen ons naar het bivakveld voor een avond kampvuur-hangen. Gezien hoe hard het 's avonds nog af kan koelen in maart, is zo'n kampvuur zo gek nog niet en neem ik de onuitroeibare stank in mijn kleren graag voor lief. Hoe verder de avond vordert, hoe groter het vuur wordt (Thijs blijkt in zijn element te zijn als hij dingen mag verbranden) en hoe verder mijn zitplek bijna door de vlammen verzwolgen wordt. Koud heb ik het in ieder geval niet.
Op de tweede dag ben ik als eerste wakker - lastig, een ritme - en wandel ik ruim een uur door het bos langs de Leurdisser Klippen om er bij terugkomst achter te komen dat nog steeds niemand op is. Het wordt dus liggen in de zon, op een crashpad. Na een ochtendritueel van ruim drie uur - inclusief een door Thijs gereanimeerd kampvuur - vertrekken we eindelijk weer naar de rots. Ik warm rap (lees: amper) op en gooi mezelf weer tegen Haschisch Royal aan. Vandaag heb ik wel succes en na een aantal pogingen blijf ik vasthouden na de sprong. De uitklim is gelukkig makkelijk. Hoewel het de derde 7e graads boulder van het weekend is, is het de eerste die ook daadwerkelijk zo voelt en ik ben er dus extra blij mee! De rest van de dag levert geen spectaculaire beklimmingen meer op. Ik speel nog wat in 'Need for Speed' 7A+, 'Nasenbohrer' 7A, 'Kahlslag' 7B+ (kansloze onderneming...), maar verpleur vooral veel teveel energie in een 6C ('Wallflower') die Irene moeiteloos flasht en mij echt, echt niet lukt. Irene troost met mij door het een 'kleine mensen boulder' te noemen, maar Frans slaat dit gevoel al vrij vlot weer stuk door de boulder met zijn aanzienlijk langere lijf te klimmen. Verslagen moet ik Wallflower achter mij laten, zonder beklimming en met gesloopte vingers. Hoogste tijd voor de terugreis dus en ik kan tevreden terugkijken op een weekend met goede resultaten en de beklimming van Haschisch Royal als persoonlijke highlight.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten