Mijn eerste bezoeken aan het Ruhrtal waren allemaal aan een klein gebiedje met de naam 'Nangijala', destijds het enige gebied dat ik er kon vinden. Omdat ik er alle lage zevendegraads boulders inmiddels heb afgegraasd, heb ik mijn aandacht op het volgende gebied gericht (zoals te zien in de vorige video). Frans is er echter maar één keer meegeweest en wilde graag nog eens terug om een appeltje te schillen met een vermoeiende 7A die hem toen niet wilde lukken. Op een zonnige middag met een temperatuur rond het vriespunt en een ijskoud windje was ik snel overtuigd om nog eens naar het beschutte, op het zuiden gerichte Nangijala terug te gaan.
Frans maakte het nog even spannend, maar wist na een stevige strijd te winnen van 'Im Land des schwarzen Goldes' 7A. Bovenaan mijn wenslijst stond 'Das Glasperlenspiel', door Daniel Pohl geopend als een 7C en sindsdien (voor zover ik weet) nooit meer herhaald. Een makkelijkere uitklim van deze boulder klom ik een maand terug al (ik maakte er deze video van) en waardeerde ik voorzichtig af (van 7B+) naar 7B, mijn eerste. De oorspronkelijke uitklim heeft een klein verschil in definitie van het probleem, met grote gevolgen voor de oplossing ervan. De bedoeling is om links te blijven van een groot blok aan de rechter kant van het dak, dat in de makkelijkere variant als trede wordt gebruikt om de laatste mantelbeweging te maken. Met een goed geplaatste knie werd deze daardoor vrij eenvoudig. Nu moest het gebeuren met een klein, onhandig hoog gelegen randje als trede en daardoor ook een greep minder. De eerste helft van de boulder - met een lastige traverse over een moeilijk vast te houden afloper - blijft onveranderd; de tweede helft is volledig anders en bleek een flink stuk moeilijker te zijn: zonder meer de crux van de boulder.
Lang verhaal kort: het lukte uiteindelijk om 'Das Glasperlenspiel' te klimmen en vanwege dit snelle succes haal ik er voor mijzelf - net als bij de makkelijke uitklim - een plusje af en schaal ik de boulder in op 7B+. Daar moet bij gezegd worden dat het vooral een test van de rompspieren is, iets dat mij veel meer ligt dan een pure test van vingerkracht. In die laatste categorie zijn vergelijkbare waarderingen voor mij nog onhaalbaar. Maar laat ik vooral dit succes niet overanalyseren en gewoon blij zijn met de beklimming van een (voor mij) moeilijke boulder met fantastische bewegingen. Natuurlijk zijn de inspanningen van Frans en mij weer vastgelegd:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten