Na 222 dagen geen klimgordel of -touw te hebben aangeraakt, is het vandaag zover: de eerste sportklimdag van 2013! De lente lijkt zich eindelijk losgerukt te hebben uit de koude vingers van de langste winter in tijden en met 15 graden en zon rijden Frans en ik naar de oude zandsteengroeve van Isenberg, wederom in het Ruhrtal. Anderhalve week geleden kon ik nog eenmaal het winterse weer benutten en had ik in groot Duits-Nederlands gezelschap een sterke dag in Avalonia. Vijf zevendegraads boulders wist ik weg te drukken, waaronder de felbegeerde eerste 7A flash. Wellicht kreeg ik het benodigde extra beetje motivatie omdat het de laatste 7A in Avalonia was die ik nog niet had aangeraakt... Er waren die dag zoveel mensen en er gebeurde zoveel tegelijk, dat ik besloot niets te filmen. Misschien kon ik daardoor wel zoveel boulders klimmen: ik hoefde ze nu eens niet eindeloos te herhalen om ze uit verschillende hoeken te kunnen filmen.
Vandaag sleep ik naar Isenberg wel een camera mee, ik heb immers net een nieuwe gekocht met de ambitie om de kwaliteit van mijn videos flink te verhogen en meer te laten zien van alle locaties waar het klimmen mij brengt. Met een overdaad aan instellingen en volledig handmatige belichtingsmogelijkheden heb ik nog een hoop te leren. Maar eenmaal in Isenberg aangekomen, blijkt de plek in de verste verte niet te lijken op de veelbelovende foto's die ik er online van heb gezien. De steengroeve is laag, mossig en in het midden van de wand is een groot stuk afgezet, omdat een enorme rotspartij is uitgebroken (een prettig idee ook dat dat hier kan gebeuren). Ik besluit me er daarom niet druk te gaan maken om het maken van filmopnames. Het resultaat is het eerste foto- en videoloze blogbericht in lange tijd...
Gelukkig zit de boeg met de route die ik hoop te kunnen klimmen er gewoon nog in en ziet de route er interessant uit, ondanks het feit dat hij korter is dan verwacht. 'Dachelkante' is met een waardering van IX- (7b+) de moeilijkste route hier en leidt over een paar kleine greepjes langs de kant van een sterk overhangende boeg: een hoge boulder met drie haken en een eenvoudige uitklim. We warmen op door gauw een makkelijke route te klimmen en daarna direct te gaan voelen in Dachelkante. Frans begint en strandt al op de tweede beweging op de boeg. Mijn eerste poging gaat niet veel beter. Ik hijs me dus op aan een setje en werk eerst de rest van de passen uit. De laatste blijkt een volwaardige sprong te zijn, waarbij ik ver moet overkruisen vanaf een zijgreepje naar een grote platte band. Omdat ik van ver opzij aan kom springen, vlieg ik er net zo hard weer uit. Zonder een positieve greep is er weinig uitzwaai op te vangen... Na wat oefenen lukt het om in de sprong gauw met de tweede hand bij te pakken en zo blijkt de zwaai net te houden te zijn. Als Frans in zijn de volgende poging ook een oplossing vindt voor de eerste pas (geheel on-Frans met een mooi geplaatst hakje!), zijn we klaar voor het trekken van serieuze pogingen. De sprong gaat bij ons allebei nog een aantal keer mis, maar even daarna klimmen we allebei Dachelkante uit. Het routeseizoen is geopend!
Omdat we er nu toch zijn, klimmen we nog de 7a+ die direct naast Dachelkante omhoog gaat. Veel meer dan een bouldercruxje door een dakje is het niet (hard afblokken en een voetverklemming doen trouw hun truc weer goed). We klimmen er allebei verschrikkelijk lelijk doorheen: Frans maakt 100% misbruik van zijn niet geringe lengte en ik 'los het op' met een sprong en een agressieve uitzwaai. We kijken tevergeefs nog eens om ons heen naar iets interessants om te klimmen. De boulders die Isenberg ook zou moeten hebben zijn of helemaal groen en glibberig (en worden dus duidelijk niet vaak geklommen...) of liggen in het deel waar de halve steengroeve naar beneden is gekomen. Met het gevoel veel te weinig gedaan te hebben, rijden we daarom nog even langs Nangijala, dat precies op de route ligt. We blijken daar aanzienlijk vermoeider te zijn dan we dachten en tot overmaat van ramp splijt ik mijn vingertop al in de tweede poging op de kleine, scherpe randjes van mijn openstaande project. Zonder succes druipen we weer af. Maar de eerste routes van het jaar zijn geklommen. Spoedig volgen er meer! En de filmopnames met de nieuwe camera houden jullie te goed, ik zal er binnenkort zeker mee gaan knoeien.
Drie dagen later is mijn gespleten vingertop weer dicht genoeg om te klimmen en stort ik mij in iets heel anders: een wedstrijd. Ik ben geen wedstrijdklimmer, voel me niet sterk op plastic en kan slecht omgaan met de druk van een serieuzer wedstrijdformat. En laat dat serieuzere wedstrijdformat nu net dit jaar doorgevoerd zijn in de Nederlandse bouldercompetitie. De tweede wedstrijd van het jaar is in Cube in Enschede en hanteert het strakke format van acht gejureerde kwalificatieboulders met maximaal vijf pogingen per boulder. Omdat het zo dichtbij huis is, heb ik besloten mezelf in het diepe te gooien en gewoon eens mee te doen. Toen ik het deelnemersveld zag dat zich niet door het format af heeft laten schrikken - klein en vooral erg sterk - begon ik me al achter de oren te krabben. Maar na het nodige twijfelen en zoeken naar excuses om niet te gaan, vind ik mijzelf op de dag van de wedstrijd toch in klimtenue in Cube en wordt opeens het startsignaal van de twee uur durende kwalificatie gegeven.
Twee uur later heb ik door slecht time management slechts de helft van het aantal pogingen waar ik recht op had kunnen gebruiken, heb ik het merendeel ervan door stomme fouten en slordigheid verprutst en heb ik slecht een enkele boulder (van de acht!) kunnen toppen. Voor mijn gevoel heb ik ver onder mijn kunnen gepresteerd en ik ben ervan overtuigd dat ik allerlaatste ben geworden. Dat ik uiteindelijk nog een 23e plek heb behaald en daarmee toch twee man achter me heb gelaten, is dus een (schrale) troost. Leerzaam: ik kan absoluut niet omgaan met de druk om on the spot de knop om te zetten, alles te geven en volledig geconcentreerd geen fouten te maken in de wetenschap dat ik maar vijf pogingen heb en elke poging me bovendien al punten kost. Heel anders dan buiten relaxed een boulder uitwerken, waarbij die focus en inspanning allemaal vanzelf lijken te gaan. Petje af voor de wedstrijdklimmers, het is echt een heel ander soort spelletje! Ik ga binnenkort gauw weer terug naar de rotsen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten