Drachenrachen

Al een tijdje worstel ik met het idee dat de moeilijkste boulders die ik de afgelopen maanden klom makkelijker zijn dan hun waarderingen suggereren - ook na het afwaarderen dat ik her en der al heb gedaan. Deels heeft dat te maken met het feit dat de zevendegraads boulders in Cube me zwaarder vallen (en ik kan mezelf nog zo vaak vertellen dat binnen en buiten klimmen amper te vergelijken zijn) en deels met het feit dat veel van de moeilijke boulders in het Ruhrtal weinig of geen herhalingen hebben gezien. De waarderingen zijn daarom vaak nog niet bevestigd en dat laat mij voldoende ruimte om ze omlaag te halen als de beklimming niet zo moeilijk voelde. Doe ik mijn prestaties tekort en is mijn niveau wel degelijk gestegen of is mijn twijfel terecht? Niet boeiend als de boulders leuk zijn? Wellicht, maar een beetje belangrijk vind ik het wel om mijn progressie te kunnen meten. Ik train er hard voor...

Hoog tijd dus om weer een keer wat verder te rijden en een aantal bevestigde boulders in het 7B bereik te gaan proberen. Hopelijk doet de gelegenheid zich binnenkort voor. Het beste alternatief dat ik dichterbij heb, is 'Drachenrachen' in de Katla Cave (in het Ruhrtal). Drachenrachen werd op 7 december 2008 geopend door de Duitse 9a-klimmer Daniel Jung. Diverse sterke klimmers herhaalden de boulder en bevestigden de 7B+ waardering. Toen afgelopen najaar een groot blok uit het dak van de Katla Cave brak, werd Drachenrachen moeilijker. Al met al genoeg reden om aan te nemen dat het in ieder geval een solide 7B+ is en een mooie test van mijn kunnen. Een paar weken terug probeerde ik in het gezelschap van Frans en Daniel Pohl al kort de eerste paar bewegingen van de boulder te maken en kon dat toen niet doen...

Drachenrachen is - een beetje kunstmatig - in twee stukken op te delen. De eerste helft draait om een handverklemming en een flinke beweging naar een volledig uitgestrekte positie in het dak. Het vasthouden van de handverklemming (en dat doet pijn...) en het leveren van de benodigde lichaamsspanning zijn hierbij de grootste uitdaging. In de tweede helft van de boulder lanceer je jezelf naar een klein greepje dat je niet kan zien om vervolgens de voeten 180 graden om te zwaaien. Met twee goed geplaatste teenhaken (hard trekken!) zijn de laatste passen het dak uit niet meer de moeilijkste.

Verre passen in Drachenrachen (foto: Erik Lucas)

Toen ik in het Paasweekend met Erik terug was in de Katla Cave (hij beschrijft ons bezoek in geuren en kleuren op zijn eigen blog), besloot ik Drachenrachen weer te proberen. De tweede helft kon ik snel klimmen, maar de eerste helft leverde weer problemen op. Na lang proberen kreeg ik de pas vanaf de handverklemming toch voor elkaar en liep ik onmiddelijk tegen een nieuw probleem aan: vanuit de uitgestrekte houding waarin ik belandde, leek het onmogelijk om de voeten te verplaatsen en in positie te komen voor de lanceerpas waar de tweede helft mee begint. Wat ik ook probeerde, mijn voeten kwamen los en ik schoot door de zwaai met mijn handen uit de grepen. Toen ik eindelijk een manier vond om een voetplaatsing op een aflopend treetje te kunnen belasten, bleek ik al veel te moe te zijn om de lanceerpas er nog uit te persen na de zware eerste bewegingen. Tijd om op te geven en het later weer te proberen... Het restant van de dag kon ik geen deuk meer in een pakje boter klimmen, Drachenrachen had er harder in getikt dan ik dacht. Na een aantal keer te zijn gevallen uit wat een simpele 6A+ zou moeten zijn, kon ik tot mijn eigen verbazing toch nog de korte boulder 'Grafitaux' 6C+ klimmen.

Randjes rukken in Grafitaux (foto: Erik Lucas)

Terug thuis liet Drachenrachen me echter niet los. In mijn hoofd bleef ik de bewegingen doorlopen, hopend alle kleine subtiliteiten niet te vergeten. Toen zich twee dagen later een kans - zonneschijn en een vrije middag - voordeed om terug te gaan, greep ik die dan ook met beide handen aan. Met Cash op de achterbank reed ik terug naar het Ruhrtal met slechts één doel: Drachenrachen klimmen. Het kostte een aantal pogingen om alle losse bewegingen weer te herhalen, tegenvaller. De lanceerpas bleef moeilijk en de handverklemming wou in de eerste pogingen echt niet blijven zitten. Toch kwam er een doorbraak: na een tijdje proberen kon ik de eerste bewegingen doorlinken in de lanceerpas. Plotseling bleek die 'relatief eenvoudige' tweede helft een stuk lastiger te zijn. Vermoeid door de weg ernaartoe, viel ik nog tweemaal volledig uitgeput vlak voor de dakrand. Ik voelde de energie opraken en wist dat de kans op een beklimming rap af begon te nemen...

Dat brengt me op een aspect van projecten waar ik nog volledig ongestructureerd en ondoordacht mee omga: rusten. Er zijn vele variërende voorschriften over het optimaal timen van rustpauzes tussen pogingen, maar allemaal zijn ze het erover eens dat er minimaal enkele (en vaak meer) minuten tussen korte pogingen in moeten zitten. Ik heb er vaak het geduld niet voor en ik hang soms binnen een minuut alweer in de boulder. Dom natuurlijk, maar ik heb er geen klokje bij en wil het dan te graag weer proberen. Met wat zelfbeheersing en een paar simpele 'spelregels' rondom rusten kan ik hierop zeker nog winst behalen. Ditmaal dwong ik mezelf mijn energie te sparen voor een goede poging. Nog eenmaal oefende ik de losse bewegingen en daarna ben ik ruim 20 minuten met Cash in het zonnetje gaan zitten suikerbrood eten. Toch een beetje afgekoeld was de eerste poging erna kansloos. Hij bracht de hartslag en bloedsomloop echter weer op gang en in de volgende poging bijna direct erna klom ik door alle moeilijke passen heen. Op het tandvlees kon ik - draaierig van de inspanning - de laatste passen over de dakrand eraan knopen: het zat erop! Het kostte vijf minuten op de crashpad liggen voordat mijn ademhaling weer enigszins tot rust kwam en langzaam de blijdschap en opluchting door begonnen te dringen. Ik had het gevoel dat ik geen greep meer kon vasthouden en pakte de spullen in om samen met Cash weer terug te wandelen naar de auto en nog even te genieten van de zon.

Zoals ik hierboven al schreef, biedt Drachenrachen een soort van klein referentiekader om de moeilijkheid van mijn recente prestaties in te schatten. Drachenrachen is voor mij zonder meer moeilijker dan alle andere boulders die ik geklommen heb. Ik denk niet dat ik op het moment iets moeilijkers zou kunnen voltooien. En zoals ik al vermoedde, waren twee andere boulders in hetzelfde dak erg vriendelijk voor hun waardering. Als Drachenrachen 7B+ is, is Shelob geen 7B en Black Smoke, White Wings geen 7B+ (al houdt Daniel Pohl vol dat deze laatste voor hem niet makkelijker is dan Drachenrachen, voor mij is er een groot verschil). Het maakt allemaal niet meer uit, ik heb nu met Drachenrachen zonder twijfel een solide 7B+ geklommen. Ik ben inderdaad weer wat gevorderd en een stapje dichter bij mijn 7C doel voor dit jaar!