Gebroken ego

Wat een week! Tsjechisch wonderkind Adam Ondra schudt de sportklimgemeenschap op en zet een nieuwe standaard door vier on-sight beklimmingen van een 8c+. Vier, waarvan twee op dezelfde dag! Eén ervan waardeert hij af naar 8c. Tot op heden slaagde enkel de spanjaard Patxi Usobiaga erin een 8c+ on-sight te klimmen. Tegelijkertijd schrijft Paul Robinson bouldergeschiedenis met de lang geanticipeerde tweede beklimming van Dave Grahams monsterboulder 'The Story of Two Worlds' in Cresciano. In 2005 maakte Graham een sterk statement tegen de inflatie van boulderwaarderingen aan de bovenkant van de schaal door zijn geesteskind - op dat moment waarschijnlijk de zwaarste boulder ter wereld - niet hoger dan 8C te waarderen. Robinson maakt nu een belangrijke beslissing voor de boulderelite door 'The Story...' te bevestigen als de nieuwe standaard voor 8C. Wat een week en wat een progressie voor de klimsport! En wat doe ik? Mijn enkel breken in een lullige 6C+...


Mede omdat Michelle zekeren erg eng vindt en toch graag af en toe zou willen delen in wat mij elke dag bezig houdt, is het idee ontstaan om serieuzer bezig te gaan met boulderen. Het is meteen een uitstekende motivator om boulderen tot een integraal onderdeel van mijn training te maken. In februari heb ik daarom een degelijke valmat gekocht via René van Nihil (superfijn geholpen!) en met de nodige moeite heb ik mijn vingers weten te slaan achter één van de laatste exemplaren van de topo die de diverse bouldergebieden in de Eifel beschrijft. Het wachten was op het goede weer en toen voor deze dinsdag 12 graden en volop zon werden voorspeld, was de kogel snel door de kerk. Mijn keuze gaat naar het gebied bij Glees. Langs een heuvelrug in het bos ligt daar de afbreukkant van een lavastroom die herinnert aan het vulkanische verleden van de Eifel. Op de twee kilometer lange rij van blokken basaltgesteente is een rijkdom aan mooie boulders van een gemiddelde moeilijkheidsgraad te vinden. Ik verheug me er al weken op en heb alle plaatjes die ik kon vinden al tientallen malen verlekkerd bekeken. De topo waarschuwt dat de waarderingen in Glees 'recht straff' zijn, maar dat weerhoudt mij er niet van mijn zinnen overmoedig op een beklimming van 'Die Eisheiligen' (6C+) te zetten.


Ik word onmiddelijk weer met twee benen op de grond gezet door de eerste boulder die ik probeer. Hopend op een flash stap ik in 'Bleausard' (6A), een licht overhangende arête, maar val eruit door beroerde voetplaatsingen. Ai, die randjes zijn toch wel wat klein om me op domme kracht door de boulder te sleuren. Ik was weer eens overmoedig en word er meteen op afgestrafd. In de derde poging top ik Bleausard. Vanaf een goede startgreep maak ik een lange pas naar een redelijk randje voor de rechterhand. Bij gebrek aan een tree haak ik mijn linkerhak vlak onder mijn linkerhand in een kleine holling en trek er hard aan om mijn balans te houden in de volgende pas. De vingertoppen van mijn linkerhand vallen precies goed op de schuine rand midden boven mij en snel pak ik bij met de rechterhand. Nu kan ik mijn voeten hoog genoeg plaatsen om de laatste 80 centimeter naar de bovenkant van het blok te overbruggen. Met een vlakke linkerhand land ik op de platte, aflopende rand. Er bovenop komen blijkt nog lastig ook zonder een structuur om vast te houden. Dit soort passen zijn in de hal bijna niet te oefenen, maar gelukkig lukt het me direct om mijn voet over de rand te plaatsen en voorzichting mijn zwaartepunt over de rand te brengen. Een erg mooie boulder, maar het valt me vies tegen voor een 6A.

Bleausard

Het deukje in mijn zelfvertrouwen wordt er niet beter op als eerste pas van de zitstart, gewaardeerd op 6B+, niet wil lukken. Eerst maar eens naar een ander blok. Dat blijkt een goed idee te zijn. Ik bereid me nu beter voor, lees goed in en flash zowel 'Elefant' (5B) als 'Belissimo' (6A). Elefant is een overhangende boulder met goede, diepe grepen en klimt lekker en eenvoudig. Wat een fijn gevoel! Belissimo loopt langs de kant van het blok en is net niet verticaal. Het zijn allemaal balanspassen op minimale grepen en treden. Opgewekt probeer ik op het volgende blok de boulder 'B-Note' (6A+). Voor de eerste pas vanuit de zitstart moet ik even flink aanzetten, maar daarna is de rest eenvoudig: weer een flash! Aangemoedigd door dit succes besluit ik toch het Eisheiligenblok op te zoeken. Ik herken hem van een afstand en wat is hij imposant van dichtbij... De gladde plaat is zo'n vijf meter hoog en hangt een stuk verder over dan ik had verwacht. Over het midden loopt een verticale breuklijn, waarlangs de rechter helft van het blok drie centimeter naar voren is geschoven. Rechts ervan loopt vanaf een meter boven de grond een half zo diepe rand naar boven. Net onder de top komen beide lijnen bij elkaar. Wat een schitterende compressieboulder vormen ze samen!


In de valzone ligt een grote rotsplaat en na even denken leg ik mijn valmat neer op een voor mijn gevoel logische plek. Tijd om de boulder te bestuderen! De breuklijn blijkt veel te smal te zijn om mijn vingers in kwijt te kunnen en ik moet het dus met de uitstekende richel doen. Alleen vlak boven de grond is hij wat breder en herken in een tree. Met mijn rechtervoet daarop ga ik aan mijn linkerhand opzij hangen en probeer ik tevergeefs de eerste pas te maken. Ik heb mijn linkerhand op de verkeerde plek en kan in deze houding niet krachtig genoeg klemmen om van de grond te blijven. In een nieuwe poging met mijn linkerhand wat lager gaat het beter en kan ik mijn rechterhand na de verre pas fixeren. Om de druk van mijn linkerhand over te nemen, leg ik een hak achter de breuklijn en trek uit alle macht om de volgende pas te maken. Ik verras mijzelf door deze ook te fixeren en stop daarom direct maar met nadenken. Als ik probeer mijn rechterhand omhoog te brengen, schiet mijn hak los en val ik. Logisch, want die zat al veel te laag om nog genoeg kracht in de juiste richting mee te kunnen zetten. Eerst moet die linkervoet dus omhoog - er zit daar een prima tree - en dan kan ik mijn rechterbeen ver naar links vlaggen en zo mijn zwaartepunt op de lijn tussen mijn linkerhand en -voet brengen om de volgende pas te maken. Na een aantal pogingen lukt het me om al puzzelend de laatste greep onder de bovenkant van het blok aan raken. Ik ben alvast erg tevrden met mijzelf en begin vertrouwen te krijgen in de haalbaarheid van dit project!


Ik rust even, eet een broodje met Michelle en bedenk ondertussen dat een slechte plaatsing van mijn rechtervoet de oorzaak van mijn laatste val was. Het kost me drie pogingen om opnieuw bij deze pas te komen. Als ik dan probeer mijn hak te plaatsen onder mijn rechterhand, lukt dat niet. Omdat ik teveel naar rechts hang, zit ik mezelf daar in de weg. Ik voel mijn energie in een hoog tempo opgaan terwijl ik mijzelf tussen beide randen vast blijf klemmen, maar probeer toch opnieuw mijn hak te plaatsen. Dat lukt, maar mijn kracht is op en als ik de volgende pas probeer te maken, val ik opzij uit de boulder. Michelle ziet me gaan en vlak naast de mat met mijn linkervoet de rotsplaat raken. Ik ben uit balans en klap door mijn enkel. We horen allebei een kort en luid kraakgeluid voordat ik twee keer op mijn andere been doorhinkel en onderuit ga. Verdwaasd kruip ik terug naar de valmat en word dan pas overvallen door de razendsnel aanzwellende pijn. Michelle laat er onmiddelijk geen twijfel over bestaan dat we linea recta naar de eerste hulp gaan. In mijn 'filosofie' dat een niet gediagnostiseerde breuk er ook niet is, kan ze zich niet vinden. Ze helpt me mijn wandelschoenen aandoen en ondersteunt me zoveel mogelijk tijdens de 40 minuten lange strompeltocht terug naar de auto. Ik schaam me dood, omdat ik weet dat ze veel pijn heeft aan haar eigen kapotte knie en probeer eigenwijs zoveel mogelijk zelf te lopen. Hoe romantisch is een dagje samen uit waarop je je vriendje, jankend van de pijn, de berg af moet slepen?


Om tien uur 's avonds valt eindelijk het beslissende oordeel in een behandelkamer van de eerste hulp post van het Medisch Spectrum Twente: bandenletsel aan beide kanten van de enkel en een scheur in de binnenkant van het scheenbeen. Gips voor Sander, twee weken met het been omhoog en daarna loopgips. Dat is vast geen klimgips... Ik zal een aardig tijdje uit de running zijn en kan dan waarschijnlijk opnieuw beginnen met het opbouwen van uithoudingsvermogen. Een schrale troost is dat ik daar de afgelopen twee maanden toch al weinig aan heb gedaan. Zoals meestal heb ik weer een harde reminder nodig gehad aan mijn eigen kwetsbaarheid en beperkingen. Natuurlijk was het pech om zo ongelukkig terecht te komen, maar het zou dom zijn om het niet te zien als een harde les. Het was overmoedig om een voor mij moeilijke, hoge boulder te proberen zonder spotter en met slechts een enkele valmat op een keiharde ondergrond. Een tweede mat had me al voor een gebroken enkel kunnen behoeden. Zodra ik hersteld ben, koop ik die tweede mat en reis ik terug naar Glees om mijn wraak te nemen op Die Eisheiligen. Ik kijk er nu al naar uit!