Ruim een week is er nu verstreken sinds het boulderavontuur dat eindigde bij de eerste hulp in het Medisch Spectrum Twente. Gisterochtend was ik welkom op de behandelpoli voor een vervolgbehandeling en is het gips vervangen. De man die me behandelde was veel zekerder over de interpretatie van de foto's dan de behandelend arts van vorige week. Hij liet ze ons zien en wees aan dat aan de binnenzijde van mijn enkel ongeveer een kwart van de kogel van het scheenbeen is afgebroken. Het losgeraakte stuk bot zit echter nog prachtig op zijn plek en als het daar niet uit schiet, kan het weer goed aangroeien zonder operatieve ingrepen. Voorzichtig mee zijn dus... Om me daar een beetje mee te helpen, heb ik een nieuw gips gekregen dat vier weken moet blijven zitten. Met mijn blijdschap over de bewegingsruimte die ik inmiddels in het gips van vorige week begon te krijgen, is hard korte metten gemaakt: het nieuwe gips zit flink strak en geeft geen millimeter mee. Maar de verpleger heeft mijn dag al goed gemaakt door mijn onderbeen te wassen toen het oude gips eraf ging. Heerlijk, want wat voelde dat vies na een week broeien in die warme cocon. Ik denk er maar even niet over na hoe dit tweede gips over vier weken voelt (laat staan hoe het dan ruikt...).
Hoewel ik vreselijk baal van het idee om nog vier weken in het gips te moeten zitten (daar past echt geen klimschoen omheen...), ben ik ook opgelucht door deze diagnose. Door mijn ontevredenheid over de volledige afwezigheid van een duidelijke diagnose vorige week ben ik zelf wat gaan zoeken en lezen. Ik ben daardoor gaan vrezen voor een partieel gescheurde enkelband, want zowel de
locatie van de pijn als de symptomen kloppen. Nu echter blijkt dat de enkelband een stuk bot heeft losgetrokken, hoop ik dat hij daardoor zelf een beetje gespaard is gebleven. In tegenstelling tot een gescheurde enkelband, kan een botbreuk volledig herstellen tot oude kracht en hij doet het nog eens sneller ook!
Om het gips zit een zooltje en in principe mag ik het belasten, zolang me dat geen pijn doet. Ik werd meteen gewaarschuwd: in de eerste twee weken zal dat niet veel meer zijn dan een druk van twee tot drie kilogram. En inderdaad, de loopkrukken heb ik allebei nog hard nodig. Toch is het al heel wat om de linkervoet weer in de loopbeweging te betrekken. Maar lang houd ik het niet vol: al snel begint mijn voet te kloppen door de zwelling die ontstaat en moet ik weer even met het been hoog gaan zitten. Ik oefen het lopen nu veel, hopend dat ik het snel weer lang genoeg vol kan houden om de draad weer enigszins normaal op te pakken. Het mag dan wel onmogelijk zijn om volwaardige klimbewegingen te maken, dat betekent niet dat ik helemaal niets kan doen. Zolang ik in het gips zit, stel in me in ieder geval ten doel om zo veel mogelijk in mijn huidige vorm te blijven en om ondanks de sterk gereduceerde activiteit op gewicht te blijven. Mijn hardloopplannen zullen nog even op zich moeten laten wachten en op een gezonde manier afvallen is nu niet realistisch, maar het minste dat ik kan proberen is niet aankomen. Met appels, thee en vooral heel veel water weet ik echter mijn eetlust aardig in bedwang te houden. In tegenstelling tot eerder zijn een goed ontbijt, een gematigde lunch en weer een goed avondmaal voldoende om me verzadigd te houden. Daarnaast doe ik sinds donderdag dagelijks oefeningen om zoveel mogelijk spiergroepen die voor het klimmen belangrijk zijn bezig te houden. Hopelijk kan ik binnenkort het boulderhonk van Arque weer opzoeken om daar te beginnen met een aantal oefeningen op klimgrepen.
De aankomende dagen ligt de lat nog wat lager: mobiel genoeg worden om de klimhal weer op te kunnen zoeken. Nu ik mag proberen mijn voet weer langzaam in gebruik te nemen, word ik hard geconfronteerd met hoe weinig ik nog kan. Aan de andere kant is elke progressie een kleine overwinning, een stapje dichterbij weer kunnen klimmen. Over 27 dagen, op 12 april, gaat het gips eraf. Ik ga diezelfde dag nog klimmen! Wie gaat er mee?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten